Eskisi gibi canım çekmiyor bir şey. Sigarayı çekemiyorum içime mesela... Bir tükenmişlik seziyorum dile getiremediklerim çok... dumanın içinde kayboluyorum. Belki de, içimde farklı duygular var her birisinde ayrı bir hikaye, ayrı bir endişe ve karmaşıklık bunların içinde saplantılı olarak yaşıyorum kim bilir. Kimse bilmez elbette... ne kararlar verilir bilmem ama, insan için suallere cevabı bulanacak çok şey var tıpkı hiçbir şeyi istemediği halde. Yeri geldiğinde kendinden bile isteye kaçarken ne yapabilir, neye güç yetirebilirim bilmiyorum. Hasılı zordur dumanla yüzleşmek bakmaya gocunur ve cesaret edemezsin ne kadar çırpınırsan çırpın ondan kaçmaya başlarsın ve doluya tutunursun. Ondan diyoruz akışına bırakmak lazım diye. Ama olmadı işte beceremedik yine her zamanki gibi elimize yüzümüze bulaştırdık. Evet belki bizim için bir başlangıç değil ama diğer türlü de nasıl başlayabiliriz ki zaten. Hayat sırlarla dolu kimi zaman kayboluruz kimi zamanda kaybolduğumuzu zannederiz. Ve o bilinmez hazinenin muhtevasını çözene kadar akla karayı seçeriz. O öyle bir akış ki seyri-sülük ediyor sanki kişide. Yorulduk demek geliyor içtenlikle düşünmek gerekiyor sadece.. umman da olsanız da hiçbir şey için geç değil çare tükenmez. Hani diyoruz ya yürüyen yol alır diye...
hakikati bilen için yol tektir ve hiçbir zaman bu değişmez.
Yaramız; dert merhemimiz derman başka da söze gerek yok gerisi laf-ü güzaf kendimizi bildiğimiz kadar