Küçük bir öneri: Yazımı Adrian Berenguer/ Baby ile okuyarak hissettiğim yerde benimle buluşabilirsiniz.

Rüzgarın ayak seslerini duyuyor musun sende?
Yeryüzüne çivilenmiş bedenlerin üzerinden geçerken rüzgar, çığlıklar savuruyor her yanıma. Sanki dolaştıkça dünyayı, her rengi , her gözyaşını topluyor içinde, ve beni her ziyaret edişinde bırakıyor; sevinçleri, hüzünleri ve adı konamamış her şeyi. Bazen öyle yüklenmiş oluyor ki, yağmurun kırgın damlalarını artık yüreğinde tutamayıp ağlayan bulutlar gibi dökülüveriyor rüzgar. Fısıldıyor kulağıma; acılar kopardı tüm iplerini, sığamıyor da zaten hiçbir yere, şimdi koşuyorlar umudun son zerresi ile el ele... Kabuk bağlayan yaralar avuç avuç kanıyor rüzgar ne zaman gelse buralara. Yol üzeri kalabalıklarımı, sersemlemiş hatıralarımı, azalttıkça çoğalttıklarımı, dağıtıveriyor rüzgarın tek bir bakışı.

Bir kız çocuğu var yanımda susmuyor. Umudu boyunu aşmış, hayalleri bildiğim tüm masallardan güzel. Sesi sanki uzaklardan gelen müjde gibi sıcak ve temiz. Mavi elbisesinin üzerinde beyaz çiçekler, teniyle uyum içinde. Kumral dalgalı saçları sıkı sıkı örülmüş sanki rüzgar alıp kaçırmasın diye. Minik beyaz ayakkabılarıysa tozlu yollara aldırış etmeden, koşacağı anı bekliyor. Çok neşeli, hayatın gerçeklerinden uzak, zamanın ilerleyişinden habersiz, elinde bir rüzgar gülü, yüzünde gülücükler. En iyi nasıl döndürebilirim elimdekini onun derdinde. Nasıl dans eder rüzgar gülü bunu öğrenmenin peşinde. Ancak rüzgarın nefesi ne zaman savursa dalgalı saçlarını o minik avuçları, mavi gözlerini kapatıveriyor. Ve sığınmak için arıyor anne kucağını.

Bense, ne zaman uğrasa sokağıma rüzgarın o deli bakışı, kayboluyorum tenime her değişinde. Tuhaflaşıyorum zamanla bedenime, gözlerime ve de ellerime... Sararıyorum sanki defterlerin arasında unutulan gizli çiçekler gibi. Savruluyorum sanki kayıkların terkedildiği sahillere. Hatta bazen rüzgar bir süvari, ben ise onun beline sarılmış bir yabancı kaçıyoruz onunla yel değirmenlerinin sessizliğine.
Yürüyoruz rüzgarın sarsıcı adımlarıyla el ele ve güneş en tepede. Yol kenarına atılmış bir tutam papatya…Sarılmışlar birbirlerine sıkı sıkı, rüzgarın savuruşundan korunmak maksat. Ve bulutlar kümelenmiş, güneşin bakışını kapatmayalım istiyorlar. Aydınlansın diyorlar, semalardan fezalar.

Yürüyoruz hala rüzgarla. Tozlu yolların titrek duruşu adımlarımı daha çekingen hale getiriyor. Ancak rüzgar savurdukça savuruyor onları. Dağıtmak için değil de sanki ait oldukları yere ulaşsınlar istiyor. Biliyorum ruhumun her bir zerresinin ait olduğu yere ulaşması için bu savruluş. Senin beni ellerimden tutup, bilmediğim kayalıklara, suyunu çekmiş göllere, bazen yeşile doyduğum engin ormanlara, bazen de çölün ortasına atıp gidişlerin hep bundan. Yolumu bulayım, ait olduğum her neyse ona kavuşayım diye. Tıpkı toz zerrelerini savuruşun gibiydi ruhuma üflediğin o soğuk nefes…

Biz yürüdükçe seninle gökyüzü daha mavi, yarınlar daha yakın, şiirler daha anlamlı ey rüzgar. Adımlarım yorgunluğun esaretinde, zamanım kısa, yolum bilinmezliğin kanadında kırılmış uzaklarda, ancak rüzgar sen, yanımda olunca sanki eski bir kapıdan süzülen ışık hüzmesi dağıtıyor tüm karanlıklarımı. Kaybettiğim bütün lastik tokalarım önüme seriliyor adeta. Sen neden hala yakınların yamacında, uzakların kuyusunda bekliyorsun? Sahi sen Yusuf musun? Yoksa kurtulmak mı istiyorsun?

Neredesin ey rüzgar? Yabancılar sokağıma giriyor, duvarlarımı aşmaya, çiçeklerimi yolmaya tecessüs etmiş. Sen neden hala bilinmezliğin koynunda beklemektesin? Zaman mı, mekan mı hangisi beni yoluma davetkar bekleten, ancak asla davet etmeyen, hangisi ey rüzgar? Savruluşların hangisi beni sana getirecek olan?

Ey rüzgar,
Gökyüzünün mavisinde kaybolan kuşların ahengi başımı döndürüyor,
Senin de gözlerin takılıyor mu onların yaradılışına?
Ve gökyüzünün berrak bir su gibi dalgalanışına?
Güneş aralıyor yine bir sabah perdelerimi,
Davetsiz aslında ama ruhuma iyi gelir kendileri.
Bilmek isterim şimdi güneş hangi pencereden süzülüp ısıtır yüreğini?
Kahveler usandı soğumaktan,
Kalemler yoruldu bıraktı şiirleri,
Peki sen neden yorulmadın ey rüzgar?
Zamanı kovaladıkça, bana varamamaktan?
Her gece yağmurlar yağıyor sokağıma,
Yanağıma düşen her bir damlaya sormaktan
Yoruldum seni...

Dile gel ey rüzgar,
Konuş bilmediğim her ne varsa anlat dinleyim seni.
Bir dervişin dergahında dersleri,
Bir tutuklunun mahkeme salonunda hakimi,
Bir annenin yavrusunun ilk kelimesini dinlediği gibi,
Dinleyeceğim söz seni.
Anlat bana yolumun tuzaklarını ,
Öğret bana kirlerimden arınmayı,
Seyretmeyi öğret Sanatçının sanatını,
Ve gel ki kaybolalım tefekkür ederken yaratılanları…

GÜNÜN BU GÜZEL KÖŞESİNİ BANA AYIRAN ,DEĞERLİ SEÇKİ KURULUNA YAZIMI OKUYUP YORUMLARIYLA DESTEK OLAN HERKESE KOCAMAN SEVGİLERİMLE...
TEŞEKKÜR EDERİM.

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN