Bir Fragmanlık Hayatlar

Rahmetli babam kıraç toprağı bahçeye çevirmek adına gecesini gündüzüne kattı tâ 83 sesinde

önce bir kuyu sonra iki kuyu sonra suyu depolamak adına havuz daha evvel dağdan yüzeyden değil de toprağı kazıp taş çıkarma hasisesini kaleme almıştım"hani yüzeyden alıp gidelim böyle zahmetli"dediğim
babamın
"guzu yüzeyde duran taşları güneş zayıflatmış çürük onlar bize kaya gibi sağlam toprak altından gün yüzü görmemiş taş lazım" dediği taşlarla bin bir zahmet emekle inşa ettiği havuzunda kullandığı taşlar

trt2 de şu kırmızı bağ filmini izlerken bir daha depreşti güzel insanın elma erik kaysı vişne kiraz dut ağaçlarıyla kıraç topraktan Cennete çevirdiği
b a h h çesi gözümde daha bi kıymetlendi

ve kuru kabristanı da kova kova su taşıyarak önce bir iki çam ağacı sonra konu komşu üç beş şimdi yüzlerce çam ve diğer ağaçlarla yeşile dönen ölmüşlerimizin diyarı mezarlık

bi ara köy sonra civar köyler ilçe ve başka şehirlerde binlerce insana nasip olan meyveler on yıllar boyu nasibi olan yedi
sonra sonra termik santrali değişen iklimler bir bir cılızlaşmaya meyve vermemeye kurumaya başladı güzelim meyve ağaçları

şimdilerde eskisi kadar ağaç kalmadı
önceleri yemeye kurutmaya reçele ve bir bir memleketten ayrılıp gurbete göç eden abi kardeş bacıya çocuklarına torunlarına da yeten bahçe şimdi anam kardeşim ve yeğenimden müteşşekkil üç kişiye anca yeter oldu

düşünüyorumda ne değişti ne oldu nasıl bu duruma geldi koskoca on dönümlük bahçe
gram kul hatta kuş hakkı(yüksek dallarda ki meyveye dokunmazdı onlar kuşalrın diye)
boğazından geçmeyen babacığım ne kadar mutlu olurdu birisi meyvesinden aebzesinden dut ağacından yediğinde
hatta bi keresinde bana
~guzu kasaya elma koyalım yabancı biri geçer de canı çeker isteyemez göz hakkı kalmasın
demişti

zaman değişti iklimler gibi
insan değişti doğayla beraber
hal hatır vefa da ıradı herşey gibi

az çoktur yıllarından var azdıra evrileli her şeye sahip kulun ihtiyacı çoğaldıkça bir şeyleri kayboldu sanki
başta sabrı şükrü hamdı

teknoloji ilerledikçe insanlık geriledi
tuşla dost arar butonla duygu durum belirler oldu küçük büyük herkes
telefondan bayram kutlar davetiye gönderir olalı kalabalıklaştıkça yalnızlaştı seyrekleşti merhabalar selamlar

banka kredi borsa döviz sarmalına gireli her insan kimsenin iki yakası bir araya gelmiyor malesef

Allahın ipini bırakıp kul kulun ipine ümit bağlayalı çürük yerden kopuveriyor ilişkiler
maddeye paraya mala mülke dayalı yaşamlar kimseye huzur vermiyor ne yazkı ki

üretim azaldıkça tüketim israf masraf olmasa da olurların önü ardı kesilmiyor

çala çala kalmadı
vere vere olmadı
ne dünyalıyız bundan gayrı ne de âhirli
orta yerde sıkıştık kaldık araf misâli
özlenen gün gelir mi bilmem çoğumuzun
çektiğimiz çile de kutsal değil malaesef dünyalık

bize yeni bir biz lazım
"hepimiz birimiz
birimiz de hepimiz için"anlyışını toplumun her kesimine yaymadan düzelemeyeceğiz

suyun öbür yaksındakiler liderlerine sebep bu tarafı bu tarafta diğer yakayı taşladıkça su yerine taş dolacak bizi besleyecek ırmak

artık kini nefreti ayrılığı gayrılığı bi kenara atıp bir olmalıyız iş işten geçmeden
ne kör olup görmemeyi ne de sağır olup duymamayı istemiyorsak bir birimizi candan yürekten kalpten dinlemeliyiz
yoksa dinlenemeyeceğiz
ve o kadar yorgunuz ki durumdan mütevvellit
kimse kimseyi duymuyor her kafadan bir ses peyda olalı

muhtaç olduğumuz iksir öğüt kıssa hepimizin genlerinde mevcut

gelin bir olalım diri olalım mutlu kalalım
yoksa bir araya gelmek için kimseyi bulamayacağız etrafımızda
ve çok yazık olacak hepimize birden

?!..
Yunus Beypınar