Uzun zamandır şiir yazmıyorum!
Dile gelen bütün kelimeleri
boğazımın düğümünden aşağıya öteliyorum
Çünkü şairlerin insanlara ah’tan çok umutta vermesi gerektiğine inandım her zaman ben ama şimdi
senden sonra bütün kelimelerim hüzünlü ve sanki derin bir sonsuzluktan çıkıyor
Hani sende derdin
Hiç-lik seni anlatıyor diye
Öyle işte!
Sanırım hüzünlerimin şiirlerin ahlarına eklenmesini istemediğimden itiyorum kelimeleri içime.

Oysa bu gece biraz sen,biraz ben
Biraz da satırlada ki h-içliğim var koynumda
Tenimde zarif bir rüzgar
Şehir yarı aydınlığa incecik çekilen bir karanlığın tenini öpüyor ve kimse yok benden başka sokakta
Gögsünde yağmur seviştiren insanlar yaşama dair umutlarını kaybederken bakmayı görmeyi düşlemeyide unutmuşlar
Ve
Evlerinin ışıklarını dilsiz bir karanlığa gömmüşler çoktan
Sanırım bu şehrin son kalan romantiğiyim ben
Ki;
Dolun ay bütün cazibesini kullanıyor bu gece
Sanki proveke edercesine şiirleri ötelememi sana ivedili bir şiir yazmamı öğütlüyor gizliden gizliye!
Dilime dolanan harfler kelime kelimeler bir anda cümleye dönüşüyor
Sonra
Hükmü verilen bir mahkuma vurur gibi
vurduğun-Cellat kılıcını hissediyorum boynumda
Dudağım da yuvarlayıp cümleleri itiyorum geriye
Ne şiir kalıyor geceye
Ne de yüreğimde ki o romantik devrim...!

Oysa
Ay dilinde
Yeniden doğabilirdim her gece teninde yarına
Ve yeni bir dinle eme bilirdim
Yaşamı göğsünden her defasında...

Taylan