Banktayım. Uzanıyorum. Gökyüzü üzerimde. Yıldızlar parlıyor. Hayatımda gördüğüm en hatta tek güzel manzara karşısında öylece yatıyorum. Hiçbir şey yapmadan, düşünmeden bu koca boşlukta çaresizce parlamaya çalışan yıldızları izliyorum. Gökyüzü kapkaranlık. Fakat bir o kadar da aydınlık. Her bir yıldız kurtulmak istiyor sanki bu karanlıktan. Işığa ulaşmak istiyor. Sonra birden koyu bir kırmızı kaplıyor etrafı. Büyüyor, büyüyor ve en sonunda tüm boşluğu sarıyor. Sanırım bu kırmızı benden geliyor, aklımı kemiren düşüncelerimden. Koyu, parlak bir kırmızı. Serbest kalmak için çırpınıyor adeta. Karşı koymaya çalışıyorum fakat o kadar güçlü ki zar zor tuttuğum ipinin ucu kayıp gidiyor ellerimin arasından ve kırmızı akıyor özgürce. Tutamıyorum. Belki de artık istemiyorum. Yıldızlar birer birer sönüyor.
Kapanıyor gözlerim.
Ölüyor yıldızlar.
Ölüyor ruhum.
Ölüyorum...

Gökçen