Ne yazık ki insan beyni geçmiş ve gelecek arasında mekik dokumaya çok meyilli. Bilhassa çocukluğunda, güven duygusunu hakkıyla hissedememiş kişiler, kronik bir boyutta yaşarlar bunu. İçine doğulan şartların olumsuzluğu, aile içi huzursuzluk, anne babanın çocuğa bakışı vb. birçok etmen, çocuğun bir ömür sıkıntısını çekeceği ve gayri ihtiyari nesline aktaracağı inanç kalıpları ve duygusal alışkanlıkların oluşmasına neden olur.

Rahmetli Doğan Cüceloğlu, güven duygusu için hayatın sermayesidir diyor. Bir çocukta güven duygusu yetersizse ya da hissedilebilirlikten çok sözel ve davranışsal öğelere dayanıyorsa kişilikte anormallikler ortaya çıkıyor. Çünkü güvenin olmadığı yerde diğer duygular da çarpık yaşanmaya başlıyor. Daha kötüsü ise kibir, riya, haset, bencillik gibi olumsuzluk ifade eden duyguların, güven duygusunu hissetmekte yaşanan yetersizliği telafi için ön plana çıkması. Güvensizlik kimlikte bölünmeye neden oluyor ve çocuk bu bölünmeyi giderebilmek için kibre, hasede, riyaya, yalana ve bencilliğe başvurarak nefsini koruma altına almaya çalışıyor. Neticesi ömür boyu süren ve ancak terapi ile giderilebilecek bir kısır döngü. Bu döngünün içindeki biri için âna odaklanmak neredeyse imkansız.

Tebrik ederim. Çok güzel izah etmişsiniz.