Yorgun bir seyirci gibiyim .
Annemin annesi yaşında kadınlar ,yürümekte zorlanan yaşlı adamlar konuşmayı dahi bilmeyen çocuklar görüyorum sokaklarda kağıt toplayan...
Ben yoluma giderken hergün derin derin düşünen yıpranmış nice bedenler görüyorum isimlerini acılarını bilmesemde ,sadece yanımdan geçmeleri yetiyor onları anlatmaya yanılmadığıma eminim o bakışlar bunalmış çıkmazda olan karın tokluğuna çalışan insan bakışı
Yıllardır market sektöründeyim bu sene bazı insanlara denk geldim canımı acısıyla acıtan
Bir kadın mesela üç çocuklu evi kira eşi vefat etmiş bir kadın ve bize evinde yiyecek pek bir şeyi olmadığını söylemek durumunda kaldı . Biz kendisine ufak tefek bişeyler aldık pirinçte almak istedik ama kadın bize evinde bir miktar pirinci olduğu için almanıza gerek yok daha fazla paranızı harcamayın diyor o kalitede o duyarlılıkla bir kadın annem yaşında ...
Dedem yaşında bir adam geliyor çorbalık kemik istiyor ve artık bunlarla beslenez kızım diyor ben şaka yapıyor sanıyorum sonra diyorki karnıyarık yapacağız bana 10 TL’lik kıyma verirmisiniz 10 TL lik kıyma bir bilemedin iki yemek kaşığı kadardır . Sonra bir cümle daha kullanıyor dedem yaşında adam bol soğanlı karnıyarık olacak diye beynimden vurulmuşa döndüm dondum kaldım kasap o adama 10 TL’lik kıyma hazırlarken . Donup kalmasam ona ben bişeyler alacaktım ama kendime geldiğimde adam gitmişti.
Kardeşim halk eğitim merkezinde müzik bölümü eğitmeni ders verdiği sınıfta genç bir çocuk 13-14 yaşında ayakkabıları bayaca eskimiş yanları baya açılmış utandığı için ayaklarını sandalyeden içe doğru çekiyor ve yaşıtları sınıfa geldiği zaman yine utandığı için merkezin bahçesinde çalışabilmek için izin istiyor kardeşimden . Kardeşim bize çocuğun gizlice videosunu attı . İçim parçalandı böyle bir dönemde genç bir çocuğun bir çift ayakkabı alamamasına . Çok gururlu bir çocuk olduğu için kardeşim çocuğun merkeze gelmeye utanmasından korktuğundan müdahale etmeye çekinmiş bize danıştı. hergün bu çocuğun ayakkabılarından utanarak yürümesi kendisini kıyafet anlamında eksik hissettiği için saklamaya çalışmasını sadece düşünmek bile beni beynimden vurdu bu yüzden birgün daha bu çocuğun o ayakkabılarla gezmesine dayanamazdım Çocuğu incitmeden ona nasıl ayakkabı alabiliriz diye senaryolar çizdik en mantıklısı tüm sınıfa gofret alıp en başarılı ilan ettigimiz bu çocuğa da ayakkabı hediye etmek oldu. En başarılı çocuk omu bilmiyorum ama onu en başarılı ilan etmemiz gerekti günü kurtardık ama gelecekleri ne olacak diye düşünmeden edemedim .