Tavan ve Zaman
Durup tavanı saatlerce izleyesim var ama zamanımın boşa gideceği korkusu o kadar aşılandı ki yapamıyorum. Yahu zamanlarımız sandığımız kadar değerli mi ki ?
Sürekli kendimi "geliştirme" adı altında yıpratmalı mıyım ? Değiştiremeyeceğimiz şeyler varsa ve zamanın bile yararı olmuyorsa nasıl bu kadar değer vereyim ki zamanıma ? Sonuç değişmeyecekse eğer...
İnsanlar zamanlarının değerli olduğunu düşünüyor çünkü onu nakite çevirmek istiyorlar. Bense onu değiştirmek değil, anlamak, yaşamak istiyorum dalıp giderken tavanın içindeki imgelere. Sanki vücudumun içinden geçiyor zaman, tam da onu gerçekten düşününce. En sevdiğim yanı zamanın, geçmesi ve asla tereddüt etmemesi. Bense onun aksine çok tereddütteyim ve bu tereddüt bu kararsızlık bir işkence gibi, işgal ediyor beynimi, benliğimi. Kaybeder miyim kimliğimi ? Önemi var mı kimliğimin ? Her bir yıldız seviyor mudur kendisini ? Yoksa anlamış mıdır o da ondan çokça olduğunu ? Uğramış mıdır hayal kırıklığına ? Bir küskünlük, bir arayış ...
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış.