Duyduğu sesle bugüne kadar yaşadığı ne varsa gözünün önünden bir film karesi gibi geçmişti. Hatıralar beynini zorlarken duygularıyla savaş içindeydi. Ne hissetmesi gerektiğini bilmiyordu. Yüzündeki ıslaklığın gözyaşı mı, yağmur mu olduğunu anlamaya çalışırken karşısında duran salıncağa doğru ilerledi. Küçük hareketlerle sallanmaya başladı. Kendini gecenin karanlığına o kadar kaptırmıştı ki iki dakikadır yanındaki salıncaktan ona bakan çocuğu fark etmemişti. Simsiyah saçlarının döküldüğü alnı ay gibi parlıyordu. Gözleri dolu dolu bakan çocuk gülümsedi. Sanki karşısında oturan kızın mutluluklarını da almış gibi... Onun yerine, onun gülemediklerine gülüyormuş gibi. Kızın üç gündür elinde tuttuğu fotoğraf kaydı ve yere düştü. Fotoğrafa uzanmak için eğildi. Doğruluğunda ise çocuğu göremedi. Önce saat çok geç olduğu için evine gitmiş olabileceğini düşündü. Fakat başını eğdiğinde gördüğü şey onu hem çok şaşırtmış, hem de yüzünde mimik oynatmamıştı. Az önce yanında duran çocuk şimdi de elinde tuttuğu minicik fotoğrafın içindeydi. Gerçekler yüzüne tokat gibi çarparken üç gün önce kaybettiği kardeşinin fotoğrafını daha sıkı kavradı. Gözlerini sımsıkı kapatıp onu tekrar görmek için beklemeye başladı...

Gökçen