Ne günler yaşadık…
Özlemi gözümde tüter…

Bir zamanlar oğullarımın karşısına geçer, “Koşun babaya!” derdim.
El ele tutuşarak koşarlar, öyle bir atılırlardı ki üzerime, biraz onların hızları, biraz da benim kendimi bırakmam nedeniyle kendimi yerde bulurdum…

Zaman geçti, onlar büyüdü…
Oturduğum apartmanda komşularımın çocukları oldu…
Her zaman olduğu gibi içimdeki kız evlat özleminin oluşturduğu şefkat boşluğunu doldurdular…
Apartman civarındaki çimli alanda ne zaman onları görsem hemen çöküp kollarımı açardım…
El ele tutuşup koşarlardı…
Onlar “Kadir Amca” derlerdi… Ben ise onları kızım veya torunum gibi görürdüm…
İçim sevgi ve şefkatle dolardı…

Mahalleden taşındıktan kısa bir süre sonra babasını kaybettiğini öğrendim o hanım kızlardan birinin.
Çok üzgündü Merve Kızım cenazede…
Çok değerli bir arkadaştı komşum Muhittin…
Nurlar içinde yatsın.

Zamanla görüşmeler sosyal medyayla sınırlı hale geldi.
Özellikle bu korona illeti araya girince…

Ama bir mutlu haber aldık…
Aslında bir davetiye…
O hanım kız…
Hani el ele tutuşarak dedenin kollarına koşan o kızlardan biri…

Evimizdeki ağır hastamız nedeniyle uzun süre kalamadım düğünde…
Ama yine gördüm o çocukluklarında kollarıma koşan o hanım kızları…
Ve gelinlik içinde o Merve kızımı…

Ne kadar da güzel gelin olmuştu…
Çok mutlu oldum.
İçim sevgi ve şefkatle doldu…
Eski günlerdeki gibi…
O anları yeniden yaşadım…
Keşke babası da görebilseydi bu mutluluğu…

Mutlulukların en güzeli seninle olsun Merve Kızım…
Sizler de mutluluğu yaşayın Aycan ve Gizem kızlarım…
Şefkat pınarım sizler için hala çağlıyor…

Kadir Tozlu
16.05.2022