Öncelikle sizdeki böylesi duygu fırtınasında kaybolmaması imkansız gibidir insanın.
Önceki ayrılık mektubunun ardından bu kez de duygularımızı yarım kalmış ,sevmiş fakat sevilmemiş bir sevgilinin yaşadıklarına dair amansız bir yolculuğa çıkardınız ki tarifi yine imkansız.
Sevilmemenin acısını hayat boyudur yaşayan binlerce milyonlarca insandan birisi olarak siz yoksunuz da sanki bizim yaşadıklarımızı duygular serpiştirerek anlatmışsın yine şair.
Bilirim bu yazının yarattığı hissinin aczini. Sevgisi uğruna onca şeyi gözü alıp da terk edilmenin yaşattığı nefes alamama hissini.
Zaten bunca yaşanmışlıklar mıdır insanı böylesi yazılaradır sürükleyen.

Öyle bir zaman olurda duygularımız karışır da bir an hayatın kaynağındaki umarsız sevgi pınarlarından akan ulvi aşkın sularından yudumlamak isteriz.
Fakat ne vakit niyetlensek içimizdeki sevgi ışıltıları sönükleşir içtiğimiz her aşkın yudumu bizleri kör eder, Sonrasında buz kesmiş ölü bedenimizle yeniden koyuluruz yeni fırtınalara ne zaman nasıl yaşamın biteceğini bilmeden sürüklenir gideriz bir kıyıdan diğer kıyıya.
Sonrasında umarsız terk-i diyar hislerimizle yalnızlığın ardında ölüp gideriz sanki hiç de yaşamamışçasına.
Ne zormuş sevmek ki şu karanlık kötülüklerle kaplı dünyada.

Bir gün yıpranmış hasta yorgun bedenimizle ölüme yakın bir vakitte ufacık bir odada, gözlerimizse yaşlar içerisinde hep o sevgilinin geleceğini umduğumuz kapıdadır.
Ama hiç de gelmeyeceğini biliriz terk edip giden o eski sevgilinin.

Yine hayatımın son dönemlerimde dahası hayatımdaki hangi yaşanmış duygu varsa dile getirdin şair.
Ne kadar teşekkür etsem azdır.

Duygular ,yaşanmışlıklar ortaktır.
Hayatta hep yazının aksine sevilmeniz dileğiyle.
Esenlikler dilerim...