HİÇBİR ŞEY

• 24 Nisan 2022 Pazar 23:21:00

Nefes alamıyorum. Kendimi çığırmamak için zor tutuyorum. Bir çift kola sarılmak için canımı bile verebilirim. Kocaman, gepgeniş bir caddede yürüyorum. Yüzlerce insan var, bana sarılabilecek tek bir babayiğit bile yok. Hepsi çamurumla “bembeyaz” gömleklerinin kirlenmesinden korkuyor. Kokaklar! Feldir feldir feldiriyorlar bakışlarımla! Çok çirkinmiş gibi bakışlarım. Tanrı vergisi ancak bu kadar aşağılanabilirdi… Öldürecek gibiymişim. Ben bazen ölecekler diye çiçekleri bile koparamam, fotoğrafların çekiyorum çoğunlukla. İnsanlar için de geçerli bu; fotoğraflarını çekiyorum zihnimde. Öyle bir kin besliyorum ki sonra duysalar ölümü daha tatlı bulurlardı. Ama hala bu, sarılmama sebeplerine bir açıklama olamaz. Koskoca dünyada kinime dahil beş kişi varken bu kadar korkak olmalar çok acınası!
Yalnızlıktan titreyen bedenime biri dahi dokunamıyor, yatıştıramıyor; en yakınım ya da en uzağım… Hiçbiri! Hiçbiri katlanamıyor kokuma, zehirliyim ben. Öyle bir zehrim var ki dokundukları an bedenlerini kaplayan çamurla taşlaşıyorlar. Lanetliyim ben. Öyle lanetliyim ki bakışlarımı gördüklerinde kusuyorlar. Her şeyi kusuyorlar, bana dair tüm düşüncelerini, hepsini… Ama kusmalarının tek bir sesi bile yok; kolları bacakları kusuyor ve yavaş yavaş uzaklaşıyorlar.
Kocaman gepgeniş bir caddede yürüyorum. Nefes alamıyorum, çığırmamak için kendimi zor tutuyorum. Ve ben yine sarılmak için bir çift kol arıyorum…