BEN BİR KADINIM
(Sevgili kadınlara ithaf olunur)

Ben bir kadınım, korkularımla kardeş büyüdüm, kuşkularımla arkadaş oldum. Zaman geldi saçımın teli bile ağızlara plasenk oldu.
Hiç işi yokmuş gibi toplumun, eteğimin boyunu konuştular, gömleğimin düğmesini, hatta ayakkabılarımın açıklığını.
İnsan olduğumu unuttular aklımı unuttular.

Oysa isterdim ki beni konuşsunlar yaptıklarımı, yapamadıklarımı, aklımı, toplumda ki yerimi konuşsunlar.

Ben bir kadınım, politika beni alet etti, din beni alet etti, babam ‘’Komşular ne der’’? Diye sordu. Ağabeyim, ‘’Arkadaşlarım ne der? Diye üstüme geldi. Annem ’’Baban kızar!’’ Dedi
Töre tepeme bindi, gelenek sırtıma, yargılar zehirli bıçak gibi kesti hayallerimi.

Ben bir kadınım, ne çocukluğumu yaşadım
bir kız çocuğu gibi, ne gençliğimi yaşadım
genç kız gibi, ne seçimimi yapabildim özgürce.
Kendi istediğimle bile evlensem, yine ailemin uygun gördüğü, yine toplumun yargılarına uygun biri oldu.

Ben bir kadınım yiyecek reklamlarında bile kullandılar hemcinslerimin vücudunu, her gün renkli basında gördüm kadın fotoğraflarına salya sümük bakan erkekleri.

Ben bir kadınım, kadın olmaktan gurur duymak isterdim, duyurmadılar. Unuttular kendilerini de bir kadının doğurduğunu. Yeri geldi utandılar benden, yeri geldi namus dediler adıma. Oysa namussuzluğun yalancılık, namussuzluğun riyakarlık namussuzluğun iki yüzlülük, namussuzluğun adaletsizlik, namussuzluğun vicdansızlık, namussuzluğun hak yemek olduğunu unutarak, namusu yalnızca benim bedenime hapsettiler.

Ben bir kadınım, beni uğursuzluğa, mutsuzluğa, sevgisizliğe, toplum yargılarına, dine politikaya, reklama mahkum edenlere, ikinci sınıf yapmaya çalışanlara sesleniyorum. Ben olmasam siz olur muydunuz? İncelik nedir? Zarafet nedir? Bilir miydiniz?
Ben bir kadınım, ben dünyanın düzenini sağlarken, nasıl oldu da dünya düzenini bozar gibi gösterdiniz beni


Alıntı