İNSAN

• 18 Nisan 2022 Pazartesi 15:45:05

İnsan…Çözülmesi zor varlık.İnsanın yaradılışı gereği içinde, dışarıdan görünmeyen bir kişi daha vardır.Bazen tersi olur ama ben hiç kimsenin içindeki kendisini dışarıya tam olarak yansıtmadığını ya da yansıtamadığına inanıyorum. Birisine içimizi nasıl anlatırsak anlatalım içimizdeki biz hep ifadesiz kalır. Anlatığıımız boş ve anlamsız olur.Kalbimizde, yaşadığımız hiçbir kötü şey hafiflemez daha da yük biner çünkü anlatamadığını anlar insan.Karşısındakinin kalbine dokunamadığını içinde ifadesiz kalan kırıntılardan anlar.

İnsan yaş alır ve olumsuz yaşadığı şeylerin suçunu kendisine yüklemeyi bırakır.Bir anlamda kendisini affeder.Bu arada başkalarını suçlamayı,suçlu aramayı da anlamsız bulur.Çünkü hayatın başkalarını ve kendisini suçlamakla bir yere varmayacağını,hayatın zaten hafızada kalanlardan ibaret olduğunu insan bilir.Yaş bunu öğretir.Hafıza öyle silik ve gizemlidir ki kimin neyi,ne kadar,nasıl hatırladığı muammadır.Çünkü öyle siliktir ki anlamlandırmak da zordur çoğu zaman.Bazen kendisi hakkındaki bir şeyi bile başkası hatırlar bazen de yanlış hatırlar.Ama başkası hakkındaki yanlışlara inanır insan.Doğruyu bilmediğinden ya da inanmak istemediğinden.Çünkü başkasını yargılamak kolay ya da kendi yanlışlarını gölgeye bırakmaktır.İşte yaş almak bu yargıyı ortadan kaldırır.Ama insan eğer başkasının yerinde kendini görebiliyorsa bu yargı yok olur.Bazen de insan empatisi yüksek ise hep içinde o yargıdan uzaktır.

İşte suçluluk kavramı bence yaş aldıkça kalbimizde,aklımızda hafifler.Zaman başkalarının gözünden kendini görmeyi ve başkasını irdelemenin anlamsız olduğunu öğretir.

ÇİĞDEM KARAİSMAİLOĞLU
04.04.2022