Yeni olan her şeye; bu bir devrim,bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi yakıştırmalar günümüzde revaçta.Bir yandan içimize işlemiş mide bulandırıcı bir muhafazakarlık bizdeki varlığını güçlendirerek korurken bir yandan da eski olan şeyin görünürdeki hayaletinden kurtulmaya ölesiye bağlılık gösteriyoruz.İrili-ufaklı sistemleri revize etmek yerine,onları tümden ortadan kaldırmak düşüncesi (güya devrim yapmak,çığır açmak) eskiye olan bağlılığın görünüm değiştirmiş halidir.Günümüzde herhangibi bir şeyin sistemini tümden değiştirmek yeni fakat sığ bir bakış açısından hareketle ’’durağan’’ olanı yaratmak endişesini ve kaygısını bünyesinde barındırıyor.Yeni olan her şey güçlü bir eskinin toprağı üzerine inşa ediliyor.Her zaman bir devrime ihtiyaç duyuşumuzun bir türlü geçmişten kopamamak karakterli ’’yeni şeylerle’’ organik bağlantısı sürekli yaz-boz düşüşünü yaşatıyor insana,böylece yeni olan çabuk eskiyor ve ’’yeni olan’’ yeni bir şeyi gerektirecek kodlamasıyla sürekli bir döngünün içine girmiş oluyoruz.Bu bir sürekli değişim temelli ilerleyim değil birbirinin yerine geçmeli kısır bir döngünün mide bulandırıcı yorgunluğudur.

İlker ÖZDEMİR