Eğer sosyal bir insansanız, duygu ve düşüncelerinizi toplumla paylaşmaya meyilli bir yapınız varsa yakın çevrenizden bile sürekli uyarı alırsınız. Onlara kalırsa “suya sabuna dokunmadan” yaşayıp gitmelisiniz.
Tanıdıklarımız, yaşadığımız konjoktürde, korkunun insanları etkileyerek olmaları gereken kimlikte olamadıklarına tanıklık etmiş olmalı ki, bana etkilendiğim bir Hint masalını aklıma getirdi. Ben de, sizlerle paylaşayım dedim. Bir Hint masalına göre;

“Kedi korkusundan endişe içinde yaşayan bir fare vardır.
Büyücünün biri fareye acır ve onu kediye dönüştürür.
Fare, kedi olmaktan son derece mutlu olacağı yerde, bu kez de köpekten korkmaya başlar.
Büyücü, bu kez onu bir kaplana dönüştürür.
Kaplan olan fare, sevineceği yerde avcıdan korkmaya başlar.
Büyücü bakar ki, ne yaparsa yapsın farenin korkusunu yenmeye imkân yok.
Ve der ki:
-Sen, cesaretsiz ve korkak birisin. Sende, sadece bir farenin yüreği var. O yüzden ben sana yardım edemem.”

Konuyu pekiştirmek için Shakespeare’nin şu dizelerini de eklemeliyim:

“İnsanların çoğu sevmekten korkuyor, kaybetmekten korktuğu için.
Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.
Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.
Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğin kıymetini bilmediği için.
Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
Ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.”

Yukarıdaki anlamlı Hint masalı ve Shekespear’in sözleri gerçektende, kimliksiz, kişiliksiz, erdemsiz, “evet efendimci”, her döneme göre renk değiştiren, para yüzünden kulluğu kabul eden, haksızlıklara duyarsız, neme lazımcı gibi çok çeşitli sıfatlarla anılan ve anılacak olan, sözüm ona bireylerin kulağına küpe olmalıdır.

İnsan, insanlık erdemleriyle yaşabildiği sürece insandır.

Ailesine, çevresine, ülkesine ve dünyaya, korkularından dolayı bir şey veremeden bu dünyadan gidecek olan bu tür insanların, korkmaları bile boşunadır.

Çünkü korkunun ecele faydası yoktur.