Her yıl,gerek Milli Eğitim’den gerekse halktan gelen yardımları fakir öğrencilere dağıtıyorduk.Her ne kadar sınıf öğretmenleri fakir öğrencileri tespit etse de biz idare olarak yine de araştırıyorduk.Yine bu yardımları yaptığımız bir gündü.Orta kısımdaki öğrencilere yaptığımız yardımı bitirmiş sıra lisedeki öğrencilere gelmişti.Yardım yapacağım kıza’ okul dağılınca arkadaşınla odama gel ’demiştim.Nihayet okul dağılmış iki kız öğrenci odama gelmişti.Vereceğim kabanları göstererek’ bunlardan birini seç’ dedim.
Öğrenci şöyle bir kabanlara baktı ve:’Ben istemem öğretmenim’dedi.
Şaşırmıştım.’Neden istemiyorsun kızım,bak,beğendiğini al’dedim.
Durdu,şaşkın ve endişeli bir şekilde:’Benim kabanım var’ dedi.Ve arkadaşıyla almadan çıkıp gittiler.
Ertesi günü dış kapıda durup gelen öğrencileri izliyordum. Baktım,kabanı almayan kız o soğuk kış gününde yine kabansız okula gelmişti.Hemen bir kenara çekip:
’Kızım,neden dün kabanı almadan gittin?’
(kızardı,bozardı,yüzüme ağlamaklı bir şekilde bakınca) sorumu yineledim.
’Neden kabanı almadın?’dedim.
’Hocam!Arkadaşım yanımdaydı,utandım.Keşke onun yanında vermeseydin,yalnız çağırsaydınız alırdım’dedi
(Bir an için kafamdan kaynar sular dökülmüş gibi hissettim kendimi)’Tamam kızım,bir an dalgınlıkla ikinizi birden çağırdım,hatamı telafi edeyim,okul dağılınca yalnız gel’dedim.
Nihayet ,öğrenci odama gelmiş ve beğendiği kabanı almıştı.O da mutlu olmuş ben de mutlu olmuştum.Ama buradan almam gereken bir ders çıkarmıştım.Bir daha asla, arkadaşının yanında birine yardım yapmayacaktım.
Çünkü:’sağ elin verdiğini,sol el görmemeliydi’Buda bana ders olmuştu.Tüm yardımlarınızın gösterişsiz,riyasız,kabul olması dileğiyle...
Abdurrahman KAHRAMAN