Gelişimini tamamlamamış dostluklarda sevgiyi tam anlamıyla hissetmek mümkün değildir. "Sağ yanımızda deniz, karşımda sen varsın" derken insan, karşısındakinde önce samimiyet, dürüstlük ve sadakat arar.

Çatlakları olmayan damar bütün renkleri aynı görür. İnsan da damardan beslendiği için çatlak tuğlalar yıkılır. Gönül çoraklaşınca insanlığını kaybetmiş ruhlar ortaya çıkar. "Sen" ve "ben" tartışması alır başını gider.

Sevgi nedir?
Gönlü gülşen insanlarların mihrâbında güvenden kaynaklanan olguyla huzura ererken, teneffüsle beraber hiç bir anda tedirginlik hissetmeyip, rahatsızlık duymamaktır.

Sevginin içinde diken yoktur. Sokakta, seyahatte, tatilde, toplantılarda kısacası günlük yaşamda herhangi bir ihtiyacımız sırasında vücut dilimizin aldığı şekildir.

Sevgi Kültürdür.
Kültürdür diyorum çünkü, insanoğlunun kendi özdeşiyle beraber harmanlaması, onu doğuran, büyürken onu koruyup kollayan, merhamet çarklarının işleve geçebilmesi için kalbini zenginleştirmesi annede başlar. Anneler kendi mayasıyla beraber sönmeyen ışığı, elle tutulmayan enerjisini kutsalından aldığı nur şûlesini evlatlarına pirüpak bırakır.

Ferhat Şirin’e olan sevgisinden dağları delmedi mi. Ya Mecnun Leyla’sı için çöl yangınlarıda kendinden geçmedi mi. Aslı’nın elbisesinin üstündeki düğmeleri çözmeye çalışan, çözdükçe yeniden düğümlenen zorlukta Kerem yanıp küle dönmedi mi. Züleyha Yusuf’a olan aşkıyla saâdeti bulmak için sabırla beklemedi mi?

Kâinatın sevgiyi âdemoğluna en mükemmel biçimde tebellüğ edişini görmekteyiz. Tohumları toprağa atıp yağmuru üfleyerek, meltem gibi serinlik vererek etrafımızı yeşertiyor mu. En büyük zenginlik karın tokluğu değil midir? Buna karşılık biz ise ne yapıyoruz. Karnımızı doyurduğumuz topraktan bile sevgimizi esirger olduk.

Sevgi günlük, aylık, haftalık, mevsimlik, olmamalı. Sevgi ömürlük olmalı. Yürekten gelen esintilerle gül kokmalı. Bereketli sözler engin suyla yıkanmış olmalı.

Sevgi sâhibi, davranışlar ve duygularla samimi kalıplarda şekillenmeli, muhabbet dili daim olmalıdır.

Asrın getirdiği problemleri bahane edip, davranışlar ve duygularla kırıcı oluyorsak kara bulutlarla kaplı iç dünyamızın aydınlanması için kutsala yönelmeli, O’nu rehber edinmeliyiz.

Sevgiye minder sermek dileğiyle...



Ümmühan YILDIZ