Güzel bir yürüyüşü böylece tamamlayıp ellerim cebimde aklım duygularını yitirmiş elbiselerde evime döndüm


İstanbul Adalar sahil insanlar çalgıcılar ve yoldaş köpekler...

Sonrasında huzurlu fakat yorgun dönüş eve..

Tebrik ve saygılarımla kalemdaşım

Uzunca bir süreden sonra sokağa çıktım bu gün...Dilimde
" Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldamadan durdum." dizeleri...Karşıdan gelenlere baktım, onlar d abana bakmıştır.. Başımda kapşon, ağzımda maske güya gülümsedim bayana...En azından gözlerim gülmüştür görmediyse de...Başını eğip geçti, maskesizdi tebessüm bile etmedi...O noktada yazınızı anımsadım, "zombi" dedim gülerek içimden...
Dün yazamamıştım yorumu varmış bir şey, bu güne kısmetmiş.. Kaleminize sağlık...

İstanbul'u özlediğimi yeniden hatırladım.
Güzeldi.
Sevgiler.

Bir an kendimi gördüm o androitlerin arasında.
Malesef böyle bir zamanda öyle olduk işimize bakıyoruz gidip geliyoruz kimseyi görmeden hissetmeden bizim bir merhabamıza ihtiyacı var mı birinin diye düşünmeden.
Diğer canlılarla biz insanlar yer değiştirdik galiba.
Siz analize devam edin bakın ne güzel yazıyorsunuz bu bir farkındalıktır.
Kutluyorum kaleminizi Menekşecim.

Sevgilerimle

Her insan varlığından bir haber olmuş...İşin aslı korkar olmuş insanlarımız selam dahi veremez hale gelmiş Güven duyguları yıkılmış bu hayatın...Bazen çayır çimen ve Hayvanlar olmaz ise dünya nasıl bir hal alırdı bilinmez...Emeğinize yüreğinize kaleminize sağlık üstadem Güzel ve manidar bir paylaşım...Saygılarımla...

sanki etrafı androit robotlar sarmış gibi tuhaf bir görüntü...