Sadece düş kurmaktı amacım.
Geceydi. üşümüştü sabahtan, geriye kalmış tüm anı düşleri, bitmeyen günlerin ortasında bir feryat kendi kendine sabahı olamayan gece sonrasıydı sabahın erkenindeki kısık sesi, aslında yalnızlığın kumbarasından saklanmış eskimeyen anıların kırıntıları, oysa kendine has titremeleri geçmiş sabahın erkenine keder, oysa yalnızlık deniz kenarındaki uğultulu bakışlarda, şimdiler geçmişin tortusu ile yığınaklar sıralanıyor , oysa yalnızlık hepsinden yüksek ve ağır, sadece buz kesmiş ayak parmak uçlar, yılların ardında kalan öksüzleşmiş düşler, oysa sabahın erkenindeki ayazdı boğazlarını ezen ve kurutan, işte yine yoksun omuzlarımın altına doğru akışan terler sırtında yalnızlık ağırlığı ki haykırmak isterdim yine yoksun sen diye.
Sadece düş kurmaktı amacım.

Aslında bir nefeslik zamandı bedeni sarsan, sadece düş kurmaktı amacım, ağlamak hiç aklımda yokken çenelerim ıslaktı farkındasızlıkla.
Şimdiler sen düşler idi boğazımı sıkan, gereksiz zorlukta nefes almalar, yıllara sarkarken acılanmalar haberin yoktu gülüşlerimin saklandığından.
Şimdiye bahar karşılanmaları zaman, bilmiyorum sen gideli kaç kış geçti haberim yok, sadece umutlarımdı karanlık kuşları ile konuşmakta, oysa artık zaman bilimsenememekte nefes almaların zorluğu düş kurmuş anılarının üstüne oysa zaman sesinin uzaklarda göç dalgalarına düşmüşken ben yanız çerçevesi ile boğuşmakta.
Şimdiler sokaklar eskisinden karanlık göz gözü görmez sevdalı düşüncelerle nefes koyuluğunda, ben se sadece zamanın içindeki bir kaygan ayak ucu.
Belki de mırıldandığım ertesi günün sabahının rüzgâr yüklenişi,
Mustafa yılmaz