BUZ KIRICI

• 6 Mart 2022 Pazar 22:05:31

Uzun kuyruklardan oluşan kervanlardan birine ilişip ha babam yürüdükte yürüdük.
Gök kuşağı gibi renga renk bir çemberin içinden geçince kendimizi dünyada bulduk fakat belleğimiz öbür tarafta kalmıştı.
Yeni bellekler oluşturduk,yeni arkadaşlar,dostlar edindik sıfır noktasından.
Yaş ilerledikçe bellek büyüdü ve ne gibi kazanımlarımız varsa hepsinide kayıt altına aldık.
Biz geldik sonrasında bize güvenenlerde gelince çoluk çocuk ve torunlara karıştık derken hiçte farkında olmadan zamanı tükettiğimizi damarlarımızdaki kanın yavaş yavaş çekilmesiyle anladık.
Farkettikki bizde bizden öncekiler gibi aynı yolun yolcularıyız ve saatin yelkovanı gibi durmadan ilerleyen kervana bağımlıyız.
Yolculuk bitti dediğimiz yerde hiçbir yere gelemedik,kervandan kervana atlayarak ha babam yürüdük.
Zaman oldu haramilerin baskınına uğradık,zamanda oldu ağaç kabuklarından ayaklarımıza çarıklar yaptık fakat bu yolculuk hiçmi hiç bitmedi.
İnsanoğlu yaradılalı beri kabdan kaba girdik ama bu yolculuğa bir son veripte asli mekanlarımıza çekilerek şöyle okkalısından ne kadehlerimizi yudumlayabildik nede pipolarımızı tüttürdük.
Derken bir şeyi yavaşta olsa anlamaya başladık,biz bir görev üzeri yürüyorduk.
Beklediğimiz aşklar ve mutluluklar sanki bize tuzak kuruyordu,bir günümüz güneşlendiğinde arkasından bir hafta yağmur yağıyordu.
Ve anladıkki görev üzeri yürünen yolda bir veya iki günün haricinde mutluluk diye bir kavram yokmuş.
Fakat bir şeyinde hesabını yaptık,biz yürüdükçe yollar kısalmaya başlıyordu,çünkü her adım atışımızda büyüdüğümüzü fark ettik.
Yani bütün bu çektiğimiz zorluklar bizi kendimizi var etme sistemine bir adım daha yaklaştırıyordu.
İşte bunca kahır ve zulmü bunun için yaşıyor bunun için katlanıyorduk,çünkü bir toz zerresi olarak ayak altında ezilip sürünmek zaman ötesine delik açamıyordu oysaki bizim asıl varmak istediğimiz yer orasıydı.
Oraya vardığımızda başlıyordu asıl mutluluk.
Bizden önce gidenler bizden önce gelmişlerdi ve bizden bir adım önde sayılırlar.
Kalanlarda bu yolu takip etmek zorundalar fakat bir adım geriden.
Yani bizler buz kırıcıların arkasından giden gemi güvertesindeyiz,buz kırıcılarımızda bir adım ilerimizdekilerden oluşuyor.
İşte böyle bakıyorum dünyalık görevlerini tamamlayanların arkasından.
Bu bakışla ne şu benim yakınımdı,nede şu çok uzağımdaydı diyebiliyorsun,bütün nehirlerin denize aktığı gibi akıp gidiyoruz.
Yinede akıllı bir yolculuk yaparak sağlıklı bir şekilde varmak gerekiyor menzile.