Sevmek tuhaf şey doğrusu.
Hele karşılığı olmadığını bilince...
Onun için hiçbir değerinin olmadığını, seni hiçbir zaman düşünmediğini ve hatta zihninde sana en küçük bir yer dahi ayırmadığını biliyorsun. Ne yaparsan yap, ne giyinirsen giy, nasıl davranırsan davran O’nun umrunda bile olmayacağının farkındasın. Bu yüzden ilgisini çekmek için bile hiçbir çaba sarf etmiyorsun. Hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorsun dışarıya karşı. İçten içe kendine karşı yaptığın bu saygısızlıktan utanıyorsun. Ama isteyerek yaptığın bir şey de yok aslında. Sadece seviyorsun işte. Uzaktan, hiçbir şey belli etmemek için üstün çaba sarf ederek sadece seviyorsun. Hayatınızdaki mecburi görüşmelerden güzel anlar yakalamaya çalışıyorsun kendine, sonra gece yalnız kalınca defalarca yaşıyorsun o anları. O seninle konuşmak isterse oturup saatlerce O’nu dinleyebiliyorsun. Hatta kendi sevdiği insanı, o insanı nasıl sevdiğini, onunla neler yaşadığını anlatmasını bile saatlerce sessizce dinliyorsun. İçten içe "Ben ne yapıyorum!" desen de kıskanmaya bile hakkın olmadığının farkında oluyorsun. Nefret edeceğin şeyleri yapması bile yüreğindeki yerini değiştirmeye yetmiyor. Seni sevmediğini, sevmeyeceğini ve hatta seni hiçbir zaman görmeyeceğini bile biliyorsun ama seviyorsun işte. Unutmaya, O’nu kendin için sıradan bir insan haline dönüştürmeye çalışıyorsun. Sonra bir gülüşü, bir sözü, gerçekte anlamsız olduğunu bilsen bile anlam yüklediğin bir hareketi giriyor araya ve sessizce bir kenara oturup kendi içindeki sevgiyle yaşamaya devam etmeye çalışıyorsun. Yanlış olduğunu, aptalca olduğunu bile bile... Kendine hakaret ettiğini bile bile... Kendi kendine tartışıyorsun sürekli "Yeter artık unut" diye. Sonra şairin o güzel dizeleri geliyor aklına; "Unut diyorsun da olmuyor işte unut demekle. Her şeye rağmen unutamıyor insan. Ben de sana sev diyorum mesela...Sevebiliyor musun?"