ŞİİRCE
.
Şair, kelam işçisi. Kelimelerin efendisi. Söz ustası. Sözcük sarrafı. Şairin dükkanında kelime satılır. Onun hassas terazisinde kelimeler tartılır. Darası alınmış sözcükler dile gelir dizelerinde. Kaleme gelir. Şiir olur. Şiir, darası alınmış sözdür dostlarım.
Şiir yazmak, şiir söylemek kolay değildir. Emek ister, çaba ister, gayret ister. Bir büyüğümüzün dediği gibi mumdan kayıklarla ateş denizini geçmektir şairlik. Bunu başarmak için gayretli çalışma gerekir.
.
“Al eline kalemi / Yaz başına geleni” kolaylığıyla şiir yazılmaz. Yazılsa da yazılan şiir olmaz. “Olur, olur! Bal gibi olur…” diyenlere bir sözüm yok. Onlara göre demek ki oluyor.
Ben de şiir yazdım. “Şİirce” dedim adına. Herkes yazıyor. Ben niye yazmayayım? Tipim de müsait şairliğe(!) Şair dediğin öyle iri yarı olmazmış. Kibar, narin yapılı, uzun boylu olmalıymış şair dediğin. Hülyalı bakışlı, derin düşünceli hem de…
.
Bir dönüp baktım kendime. Pehlivan yapılı değilim. Uzun boylu olmasam da eh işte orta boy idare eder. Hülyalı bakışlı olurmuş şair. Ben hülyalı bakamasam da gözlerimi süze süze bakarım yahu. Öyle dalgın, düşünceli hallerim var. Derin düşüncelere dalmış hallerim…
Öyleyse ben de şiir yazabilirim. İşte şiirim. Bir bakın bakalım dostlarım. Nasıl olmuş?
Buyrun:
.
“Şiir yazdım dize dize
Gözlerimi süze süze
Bilmem ki nasıl başlasam
Muhabbete şirin söze
.
Aldım kalemi elime
Yazdım kelime kelime
Böyle talih olmaz olsun
Kırağı düştü gülüme
.
Ey yarenler bu ne haldir
Benim halim çok yamandır
Ayran içtik, ayrı düştük
Görüşmemiz pek gümandır
.
Nasıl edem nere gidem
Halimi kime arzedem
Kol kırıldı yen içinde
Yaramıza yok mu merhem
.
Oğulcuklu’m sor halimi
Çekemezsin vebalimi
Medet dostum naçar kaldım
Bak gör benim ahvalimi”