YÜEĞiMİN DİLİNDEN SEN...

• 13 Şubat 2022 Pazar 15:25:10

Siz yenisiniz herhalde...Her şey bu cümleyle başladı…
Üstünde çok da lazımmışçasına düşünmeye başladım…o günlerde…
İlk defa rahatsızlık duymadım. Aksine bu Rahatlık bana çok iyi gelmişti…
Biriyle tanışıyorsun… Hiç tanımadığın biri… hem de bir anda…ben.!!
Hadi canım…hiçte öyle değil…bak işine…yanlışın var…ların buluştuğu bir anda…
Hiç sorma zahmetine girmeden…oldukça rahat tavırla…
Neler oluyor anlamadan…belki anlayamadan…vah safım vah…”ben” yani…
Kendi yaşadığın hayata… ortak ediyordu kendini…buna engel olmak mı…
Sen yüreğine… çeki düzen vermiş misin…yüreğin buna müsaitmi…
Yüreğinin… tozunu toprağını almış mısın… sormuyordu bile…
Gerçi o gelince her şey bir anda sütliman oluvermişti ama…
O da dağınıklığın kusuruna bakmamıştı aslında…
Aksine dağınıklığı toplamak için benle birlikte iş birliği yapıyor…
Yapıyordu ki… varlığıyla dağınıklık falan kalmıyordu zaten…
Ev sahipliği ne demek ona bunu göstermek…hatta kabul ettirmek isteyen yüreğim…
Ara sıra huysuzluk yapmak istese de…misafir çetin…aksi…bir o kadar inat çıkıyor…sen tabi..
hatta biraz deli...biraz mı oldukça deli…yok ya.. tam karşılığını bulmadı…zır deli….yine sen..
Didişmeler…kavgalar...itmeler...bardaklar...soğanlar...daha niceleri...damacanalar…yok artık
Gönüllerdeki hakimiyet duygusunun…en hafif dışa yansımasıydı bu…
Şarjörü çekilmiş…emniyeti açık patlamaya hazır olurdu silahı olsaydı…!! O anlar…
Ve böyle geçip gidiyordu bir müddet zaman…örüyordu kader ağlarını yavaş ama özenli…
Üçlü…beşli… yedili yıllar…yıllar üstüne…sevda sevda üstüne…
Sonra bakıyorsun tam içinde…yüreğinin sol köşesinde… bitivermişti…yakışmıştı…
Araladığım kapıdan ilerlemiş…ilerlemiş…ilerlemiş…dönüşü la mümkün seviyede…
Ne zaman görsem…gözlerini devirerek bakıyordu… mahçub bir şekilde…
Daha bir sarıyor…daha bir seviyor… canına can yapıyorsun daha fazla…ama
Bu sefer de kaybetme korkusu sarıyor tüm benliğiyle bir yandan… alev,alev
Onca yıl mücadelesini yaptığımız… el birliğiyle birleştirdiğimiz parçalar…
Bir gün dağılırsa ne yaparım…ne ederim...nerelere giderim…yada gidecek yerim mi var…
Evet bitmek bilmeyen kaybetme korkusu…dün…bugün…ve sonra…çok daha sonra…
İlk günden evet diyorsun…kapıyı açmıştım ben,ama artık burda… kalbimle karşı karşıya duruyor…
Ben… bu kadarını düşünmüş müydüm diye soruyorsun kendine…geç bunları…
Ve fark ediyorsun ki…”çok geç” bu sorunun cevabı almak için…
Bir zaman sonra görüyorsun ki…hayatını yaşadığın değil,yaşadığın hayatın olmuş artık…
O benim.. Karadeniz fırtınam…deli dalgam…anzer balım…rize çayım…kara lahanam…
Mısır ekmeğim...papatyam…uğur böceğim… ve hayatımın ta kendisi olmuş...
Ama hiç keşkesiz…pişmansız…şüphesiz…eşsiz ve sonsuz sevdam olmuş…
”N”sen olmuş…”N”ben…kah ağlamış…kah gülmüş…ama yanmışta yanmış ...

Öyle işte...

İ.DUMAN 21.05.2020