ilkokulu bitirip hayata bir sıfır başlayan
yenik adamlar
kimi marangoz ,kimi terzi kimi çırak kimi kalfa
elleri nasır tutmuş suskundur hepsi
gaz kokusunu içine çekip
bir rahat nefes alamayan
sivil askerler

ekmeği yağ tutmuş
elleri nasır
gözleri kederli
yüreği buruk
kapalı bir çarşı ,
içinde esnaf kimi borçlu
kimi alacaklı bu hayattan

nereye gider bunca sivil asker
her gün aynı şehirde
ekmek nöbeti sırasız
yaşam çekilişi kurasız
kimi berduş kimi aynasız

tezkeresi yok bu hayatın
şafak vaktidir her gün
her gece yorgundur yarınlar
ağarınca saçlar
tel tel dökülür emeği
süsden uzak ,
taze bir orman gibi yeşeren küçük çınar ağaçları
ilk okulun mezun çırakları

yirminci yılın
gün batımında
dönerse yaşayan
dönmezse şehit olan
sivil askerler

yırtık çoraplı ustalar
hayatları bir roman
gözleri sürmeli
çatık kaşlı bilge adamlar
şekersiz çayları, dem dolu
yudum yudum içine çekilmiş

yolcu var gideceği yeri bilendir
yolcu var döneceği günü bilmeyendir

sivil bir ölüm sanki
cahil kalmak,



fidan gibi büyür ,,

Çınar gibi uzun yaşayamaz ki insan