Dokunmak istemiyorum benden uzaklaşan, güneşin erittiği buzullara.
Sakinliğin sessizlik şatosundan uzaklara dalmak, kalbimdeki kırgınlıkları boşluğa kavuşturmak istiyorum.Yorgunluğum sararıyor ,usanıyorum toplamaktan sağımı solumu.
Bir sır doğuyor batan güneşin ardından ve ezberliyor tüm hücrelerim..
Bulutların kucağına saklanıyor ve yine doğacak olan yarına saklı cümlelerim.
Korkusuz, telaşsız tıpkı hayatın ta kendisi.
Sevmenin kurallar bütününe aşina olmayan esrarengiz insanlar dolanıyor etrafımda.
Karşımda bozuk bir kar küresi, izliyor kendimden arta kalan beni…
Suskunluğun bu çetrefilli akışında yorgunum. Artık konuşmak insafsız bir dokunuş gibi...
Kalıplar dar, renkler soluk ve insanlar benden uzak.
Nedenleri toplayamayacak kadar yorgun çünküleri dinleyemeyecek kadar epey uzağım bedenime ruhuma ve sizlere.
Affetmenin incelikli ayrıcalığı boynumda asılı iplerden daha da yakıyor canımı...
Düşüncelerin uyumsuz akışında, nefesim daha bir hızlı, sakinliğim kayıp, zamanım dolmuş gibi ve sanki arıyor ruhum sandalyede oturan beni..