Dünya pek çok şey için fazla kısa...

Ölümün ardında bıraktığı hiçliğin henüz yaşarken farkına varmak gerek değil mi ? Ne bileyim, bir dindar daha fazla ibadet etmeli veya daha fazla sarhoş olmalı ayılmaktan hoşlanmayan bir adam. Kapılıp gitmekten ne kadar korkuyoruz değil mi, fakat hayat zaten bizi alıp götüren, istediği yere çarpan sonra belki bir kıyıya bırakan bir selden başka nedir ki ? Yaşamayı hissetmek istiyorum ben. iliklerime kadar..

Ne çok şeye darılıyoruz.
Oysa bu dünya darılmak için bile çok kısa, yaşanacak anları silmekse basit. Delirmiş olmalıyım diyorum kendime sık sık, sonra kendi deliliğimi kontrol ediyorum, kendime bir espri yapıyorum ve komik gelmiyor. Tamam diyorum akıllıyım. Ne dehşet bir şey bu akıllı olmak diyorum!

Sonra kafamın içindeki karıncalara şeker ve ekmek kırıntısı bırakıyorum. Göğsümdeki kuşlara bir şey kalmıyor. Bir masal anlatıyorum kendime uyutmak için...

Seninle şöyle bi oturmalıyız.
Seninle işte canım, her kimsen, o, bu, şu.. Ne fark edersin ki artık. Tüm yüzlerin arkasında çünkü, hep aynı densiz ve boş vermiş surat ifadesi... Ama yine de mutfakta usulca meze hazırlayan bir kadın olmanı yeğlerim, şarkılar söyleyerek.. İçeriki odada bir şiir kitabını kurcalarken ben, akşama rakı yanında iyi gitsin diye, kafamı kaldırıp seni dinlemek...

Biraz içmek isterim, biraz daha içmek.
Ve sevişmekten çıkarmak için, o her şeyi sona getiren ıslak giriş çıkışları oturup bir yasa tasarısı hazırlamak kafam kıyakken.. Ne bileyim, dokunmak hep sürmeli çünkü, öpmek hep sürmeli.. Çünkü hayat zaten ölüm gibi bir orgazmın ön sevişmesi.. İnsan ömrü boyunca sevişmeli, gireceği o kara deliği düşünmeden.

Ağzımın içi epeydir telaşlı, sanki birine bir şey söylemeye geç kalmışım gibi. Sanki kafamın içinde kötü bir yazar ızdırap dolu hikayeler yazmak için hep fazla mesai yapıyor gönüllü olarak.

Ne çok korkmuşum gitme demeye..

Seni seviyorum.
Seni seviyorum
Gitme.