Hevesini alamadan bir oyuncağın kırılması neyse bir çocuk için, bu da öyle bir şey...

Sahi ne acayip şey şu içimizde atıp duran zımbırtı, sanki ellerini tutsam başka türlü dönecekti dünya fakat olmadı. Sıcaktan kavrulduğumuz bir yaz öğle sonrası güzel bir yağmur gibi yağıp geçtin, ne ellerimi açıp damlalarını tutabildim, ne ıslandım adam akıllı. Yalnızca biraz serinledim o kadar.

Her şey daha kötüye gitti biliyor musun ? Mesela kaptan öldü, tekneyi sattılar, ben denize açılmayı bıraktım. Aslında bir çok şeyi bıraktım, keşke seni sevmeyi de bıraksaydım.

En çok aklına düşüp düşmediğimi merak ediyorum! Sanırım insan ölmekten daha çok korkuyor unutulup gitmekten. Neyse boş ver, bunlar benim dertlerim.

Ne çok şey yarım kalıyor değil mi ? Sanki ellerimizi bağlamış zaman, birer köleymişiz gibi çekiştirip duruyor. Bir şeyin bittiği yerde veya yarım kaldığında, orada durup bekleyemiyoruz yada geri dönme şansımız yok. Bir alicengiz oyunu etmeliyiz istediğimiz sokağa tekrar çıkabilmek için, o sokağın tekrar önümüze düşmesi lazım.

Sen hep yarım kaldın ama geride kalmadın, seni yanımda taşıyıp durdum. Sırtım kamburlaştı, omuzlarım ağrıdı ama yine de yılmadım. Çünkü hep bi gün bir yolunu bulacağıma inandım seni tekrar önüme çıkarmanın. Olmadı.. Yine de ümit etmekten vazgeçmiyor insan, yine de tamamlansın istiyor o yarım kalan neyse...

Okuduğun bir şiirde,
Ya da bir deniz kıyısında başka bir şehrin
Oturmuş güzel şeyler düşünürken

Aklına gelmem dileğiyle..
Yarım kalan yaram..