Her başlangıç sonun bir öncesi…

Yaşamın densizliğinin nüktesi yalnızlık hali ve
yoktur sağlam sığınak, “Boşuna arama!”netliği.

Sessizlik çöktümü hele, en büyük yastır izlerken dışına çekildiğini. Ki uzaktan izlemek yansımanı, çıldırmak üzereliğin cayır cayır yanışı ve acıyan ellerin hiç kavuşamama bir’leşmesinde, dirilticiliği kavraması gerçeği.

Yok olmadan var olmanın mümkün olmadığı an ne mühimdir. Beyaz bir yelken direğinin, bembeyaz bayrağına kanının son damlası ile kırmızının siteminde öl’meyi öldür’meyi yüklemek ve ardından sanki geçecekmiş gibi beklemek beklemek …

Titreyen ruhun bedenine uyum sağlamama fesatlığıysa başa gelen sonrasında , al da kendini kaç kaçabildiğin uzaklara, içindesin henüz bedeninin ne yazık, ölmemeyi de öldürememeyi de sürdüren bir ağır vaka , eyvah!

Hiç unutma!

Aşk kendini hatırlatır onunla yola çıktıysan eğer.Yolu durdurur, yolu saptırır, yolu iptal eder en sonunda yetmedi yolu yok eder. Bilinç, dönüşü olmayan bir yolda var olduğunu, her geçen gün hatırlatanının hatırlayanı olmayı seçmiştir artık sen ne edersen et!

Bilirsin gözlerini kapatacağın an bu hayata, ömrünün çetelesini tutacak birileri ama umursamazsın.Boğulacağı dalgayı gözleyip üzerine atıldığındaki cesareti sevmek gözü karanlığında iken kolluk kuvvetleri dayanmış olsa da kapına, ruhun açmıştır zaten o kapıyı çoktan hikayeni başlatmaya.

Anlaşılması zor lisandır Aşk, oluşturur zor hikaye.Bunu kendinde neyin yarattığını bilmediğin, karşı koymayı beceremediğin, sürükleyen yolda ise hep bırakmak istediğin duygularla aran iyi olmasa da; konuşulmadan hissedilen, hissettikçe büyüyen , büyüdükçe herşeyleşen, herşeyleştikçe bir hiçmiş gibi yaşanmak istenen ne var ki Aşk’tan başka…O da var olmuştur yaşamında.

Yaşam?!? ya Aşk’ın kaplamışken her an’ını yaşantın?!?

Yaşıyor musun sahiden?!? Hiç olduğunu kabul ettikçe ruhunun diğer hiç’ini içinde her geçen saniye devleştirirken…

Bir bakmışsın:

Sonsuzluğun son anahtarı gökyüzündeki bulutun olmuş Aşk. Bembeyaz … ta ki çok sevdiğini sevildiğini bilip,anımsayıp koyu sarı kurdelelerle beyazını gittikçe belirginleştirip gökyüzüne kendinle birlikte astığın.

Ah Beyaz bulut: giden O olur gitmeyen de, kalan O olur kalmayan da, bekleyen hep O dur beklemeyen de, gelen O dur ya canım, gelmeyen de..

Yaşamak bu’dur artık tüm kalbinle…

Aşk sevinciyle!

Birini özlemek hatırlamaktır, bu gün olmasa bile bir gün yüzünde bir tebessüm bırakır denmemiştir boşa herhalde.Gelince O gün , hatırlarsın en başını ve gülümsersin senin olmayanın aslında ne çok sende kaldığına. Tutunursun sımsıkı

O’na

ve

Sonsuz Son’a⭐