Önceki yazıdan bir kesit
( istek üzere)

’12 Mart’ta Cebeci Erkek Öyrenci Yurdu’ndan çıkarıldık.
O gün için kalacak ere )yerim yoktu
Eşyamı bir arkadaşa emanet bıraktım akşam geç saatlarda
banliyo trenine bindim artık nere olursa
Kayaşa vardık son durakmış. Kafayı vurdum uyudum mu
uyumadım mı anamla uğraşır oldum
’ Bu ne halin yavrum’ deyip ağlıyordu. Baktım olmayacak indim
hava soğuk mart ortaları sallanarak giderken bir ekmek kokusu
sardı içimi karnım guruldar ağzım sulanır derken kendimi
bir fırının önünde buldum
actım yorgundm üşümüştüm içeri dalmak zorundadım
kendimi tanıttım durumu anlattım.
Yemek yiyorlarmıış ekmeklerini lokmalarını benimle paylaştılar.
Un çuvallarıyla bir yatak yaptılar ki gömüldüğüm gibi uyumuşum.
Uyandığımda kuşluktu ve ben sapa sağlamdım sağlıklıydım
kamyondan un çuvallarını indiriyorlardı.
Yardım etmek istedim. Hayır hayır
olur mu öyle şey ddemişlerdi
Öy tatlı öyle güler yüz gençlerdi ki
’ya işte böyle gel de şu kenti şu insanları sevme’

’nereliydi’ demesin mi
Hayret aklı hala ordaydı ondaydı
O Samsunlu ilk güneşimdi benim’

’son gördüğünde hala güzel miydi’
’kilo almıştı ergenlik çilleri çıkmıştı’
’şimdi görsen ne dersin’
’ne diyebilrim ki tek dileğin bir kez olsun görmektir’
’gerçekten seiyormuşsun işte temiz aşk buna derim’
’hep biz erkekler anlatırız aşk anılarımızı
ya sizin siz kadınların’

’başka zaman da ben anlatırım akşam oldu kalkalım, haydı’
Sigarasını yeniledi. Garsuna el ettim,

şte yetmiş beş yıllık ömrümün güzel mutlu bir gününü
kaleme almış bulunuyorum.İster beğenilsin ister beğenilmesin.
Ben tüm o günlerri o anları yaşarcasına okuruma anlatıyorum
Anı mı denir söyleşi mi denir her ne denirse