Lal

• 31 Aralık 2021 Cuma 12:32:55

Geçmişin açtığı kapıların sürgüsünü çekme vakti gelmişti. Acıdan acıya koşarken tutunduğum kolonların, astarlarını dökmeye başladığını gördüm. Uzun zaman önce yıkıp döktüğüm personalarımdan kalan kırıntılar, tenimde acı bir esinti uyandırıyordu.

Sert bir rüzgar esti, kaç yaprak götürdü, kaç çığlığı sakladı hayallerinde bilmiyorum. O rüzgar, şu an kırıntılarımı süpüren bir süpürge gibidir. Yılların çığlıklarını, sürüdüğü yapraklarımla birlikte bilinmeze götürürken, ben yağan kara, düşen cemreye bakar gibi izliyorum.

Soğuk terler, şakaklarımdan gözlerime iniyor, rahatsız edici bir yakış bu. Göz pınarlarımın, bu acıdan mütevelli, dolmaya başladığını hissediyorum.

Ah hayır, gün yüzüne çıkmak isteyen duygularımın topyekün müdafaa başlattığı göğüs kafesimdeki ağır histen kötü olamaz bu. İçimde bir volkan köpürüyor sanıyorum, bir esinti daha, son kırıntılarımı götürüyor, o alevi daha da harladığını hissediyorum.

Sırtımın soğuk bir yerle buluştuğunu anlar gibi oluyorum. İçimdeki ateşe yetmiyor ama bu.

Duygular bir engeldir, diye bir fısıltı işittim sanki. Geçmişten gelen, kulaklarımın çok aşina olduğu, ama kim olduğunu çıkaramadığım bir ses bu.

Duygular bir engeldir küçük, ah bir kez daha, yankılanıyor bu sır dolu ses, kalbimin teklemesinden başka bir şey duymayan kulaklarımda.

Bu sefer acı bir çığlık işittim, çok derinden geliyor.

Yavaş yavaş, pusuda kurbanını katletmeye bekleyen ve sessiz, gecenin puslu karanlığında odaya girmeye çalışan bir cellat gibi, duygularımın gözlerimden aktığını hissediyorum. Ağlıyor muyum, nedir bu kurumuş dudaklarımdan içeri sızan tuzlu tat?

Her şeye yabancıyım sanki. Bir şeylerin kırıldığını, koptuğunu hissediyorum içimde. Küçük bir his bu, ama çok tanıdığım.

O kırılan yerden sızıyor tüm düşüncelerim. Yıkılmaz kapılardan bir kale oluşturduğum hayallerin, yerini zihnimde acı bir fırtınaya bıraktığını gördüm. Her tarafı yakıp yıkan bir rüzgar daha esti. Ve ben parçalandım, kurudum, kül oldum ne olduğunu bilmediğim düşüncelerimde.

Bir kapının kapandığını hissettim. Büyük bir his tüm uzuvlarıma, kalbime dolarken, titremeye başladım. Hiç bir şey hissetmiyorum. Duymuyorum. Görmüyorum.

O sürgüyü, son kez çektim. Kapandı zihnimin tüm kapıları. Düşüncelerimin çıktığı, duygularımın döküldüğü, dökülemediği dudaklarımdan, acı bir çığlık firar etti.

Ve bir kez daha.

Ancak bu, son oldu.

Bir daha, kendi sesimi, duyamadım.

Elifnur ÖZTÜRK