Memleket diye diye geldik sonunda, sizlerde de böyle duygular oldumu ya da olur mu bilemem ama temennim olmaması elbette.

Neden mi...?
Kırk yıla yakın çocukluğumdan uzak illerde görev yapıp emekli olunca döndüğümde ilk olarak hissettiğim artık çocukluğumu bıraktığım yerde bulamamaktı, üzüldüm,

Kardeş, hısım, akraba tanıyamayacağım kadar değişmişti ya da ben değişmiştim de onlara uyum sağlamakta yetersiz kalıyordum şaşkınım,

İletişim herkes meraklı ben ürkek neyi nasıl konuşsam da kimseye yanlış bir şey aksettirmesem
telaş içindeyim,

Sanki her şey üstüme üstüme gelmeye, korku ve panik atak günleri yaşamaya, en çok da rüzgardan korkmaya başlamıştım, en ufak bir esintide elimi pencereden dışarıya uzatıp şiddetini ölçmeye çalıştım bir süre, uykularım bölündü ya da hiç uyuyamadım,

Artık hiç bir olumsuz haber, hareket ve davranışa tahammülüm kalmamıştı. Çözmem gerekiyordu tüm bu probllemlerimi, bütün olumsuzlukları yani ben öyle hissediyordum, çözecek olan yine bendim, bu durumda başkası yardım edemezdi,

Bahçe işleriyle uğraşmaya başladım, sebze, meyve en çok da çiçeklerle haşır neşir oldum. Onlar büyürken ben de korkularımla yüzleşmeye ve birer birer onlardan kurtulmaya başladım, toprakla uğraşmak en iyi tedavi yöntemi olmuştu.

Şimdi bu satırları bahçenin tam ortasında yazıyorum, kuş sesleri eşliğinde, rüzgardan dalı kırılan yaşlı elma ağacının yine de çiçeklenmeye çabalayan dalını hayranlıkla izleyerek.

Her ne surette olursa olsun, iletişimsizlik yabancılaşmaya, yabancılaşma da yalnızlığa dönüşüyormuş insan hayatında.



18.04.2021-haticeak

Emekliliğimden Altı yıl sonra hissettiklerim. ...:)