Bir gece, ciğerime soluduğum nefes hayatta kalmam için işe yaramayacak. Kara da hayatta kalmaya çalışan bir balık misali çırpınacağım. O gün tüm kırgınlıklarım ile toprağa gömüleceğim. Yaşanan her şey’in üzerine birer kürek toprak atılacak. Orada bitecek benim hikayem. Boğazım acıyana kadar, gözlerim kızarana kadar, titremelerim son bulana kadar, buz kesilmiş fayans da ağladığım günlerimi, nefes almak için açtığım pencereden nefes alamadığım günlerimi,  içten gülmeye çalıştıkça göz yaşlarımın beni bırakmadığı günlerimi, elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştıkça geriye itildiğim günlerimi, iyi niyetli davranışlarımın fitneye çevirildiği günlerimi geri de bırakıp sonsuz huzur’a kavuşmuş olacağım. Belki 1 gün bile akıllar da kalmam. Nefes aldığım günlerim de görmezden gelindiğim gibi ölümüm de göz ardı edilecektir. Bu beden, bu yaralara alıştı ama daha fazla yaralanmak istemiyor. Toplumdan dışlanmak için ne yapmak gerekiyor ki? Ben ne yapmıştım? İnsanların pis zihniyetlerinden, iğrenç görüşlerinden kendimi korumaya çalıştıkça onlar tüm zehirlerini etrafıma yaydı. Engellemek istedim ama tek başıma engellemeye çalışmak benim için oldukça zordu, ben yine de savaştım. Tek başıma olsam da, denedim. Ve artık dayanmak için kalan gücüm de tükendi.