Zayi olanın ardında düşünekaldığındır, zincire dizdiğin yıllar…
Sessizliğin mi seni çağırdığını, yoksa senin mi sessizliğe muhtaç olduğunu bilemezsin işte…
Öyle bir halin istemsiz kayboluşlarına bırakırsın ki düşüncelerini, anlamsızlaşır vakitler.
Dağdağasına isyan ettiğin şehirler bile çekinir o an, suskunluğundan.

Soğuk sokaklar belki, telaşlanır ardından.
Sanki ateşini düşürmeye çalışır etrafında pervane olup, bir çocukmuşsun hissinde.
Oysa zemherilere uzanır kış geceleri…
Sobasız evlerin mutsuz çocuklarına…
Ya da, fakir bir ihtiyarın, bankta uyuşup, buharlaşan son nefesine…
Susar sessizliğin kahrında, olmayan vicdanlar…
Susar zevk ve şatafatların ihtişamında gurebalar…
Susar gecede… Secdesine gömülen, taşlaştığının bile farkına varmayan bedenler…
Susar… Susar…
“Derken, o korkunç ses onları hak ettikleri şekilde yakalayıverdi de, hepsini sel süprüntüsüne çevirdik…” (Mü’minun Suresi 41) diye bir ses yankılanır Kitap’tan, o Yüce Kitap’tan…