YOLCULUK

• 12 Aralık 2021 Pazar 21:31:38

YOLCULUK
Bindiği otobüs mola verdiğinde sordu, daha kaç saatlik yolumuz kaldı? İki gündür yollardaydı. Umduğu gibi çıkmamış, harita üzerinde kısa mesafe gibi görünen yollar, yolculuğunda çok daha uzun sürüyordu. Otobüs gündüz irili ufaklı köylerden geçip, tek katlı toprak evleri, sürüler otlatan çocukları, gece uzaklarda görünen cılız ışıkları geride bırakarak O’nu hayallerine götürüyordu.
Mevsim Sonbahardı ve gündüz gözüyle baktığında, Sonbaharın, toprak ana üstünde kendi resmini yaptığını görmek mümkündü. Ağaçlar yapraklarından arınmış, otçul bitkiler kurumuş, görülen tarlalarda anızlar yakıldığından orta yerde siyah lekeler varmış gibi görünüyordu başını dayadığı otobüsün camından.
Saatine baktı. Kolundaki saati yedi yıldır kullanıyordu. İlkokulu bitirdiği yıl aldı babası, diploma hediyesi olarak. Daha usta görmedi. Havanın kararmasına epeyce zaman vardı. Bu gece atandığı köye gidebilmek için eğer becere bilse güneşi gökyüzünde bir yere tutturacak, zamanın durmasını sağlayacaktı. Ama güneş bir yol zirveye çıkmış inişe geçmişti.
İlçede otobüsün muavin indirdi, valizini verdi, arka kapıdan otobüse binerken bağırdı.
“Usta devem et.”
Arkasından baktı. İki gündür kendince aralarında bir bağ kurduğu otobüs uzaklaşırken, içinde yalnızlık duygusu belirdi. Bu hali çok sürmedi.
O gün şanslıydı, çünkü ilçenin pazarı olduğundan köylerden insanlar traktörlere doluşarak gelmişlerdi. Ziraat bankasının çiftçiyi desteklemek için kredili olarak verdiği traktörler, çift sürmenin yanında, sahipleri tarafından, dağ köylerine yolcu taşıma işinde de kullanılmaya başladığından, haftada bir İlçeye traktörlerle geliyorlardı. Ayağı çamurlu bir sürü adam vardı, caddeye cephe dükkânlara giren çıkan.
Toprak yola cephe, ön tarafı boydan boya cam, içeride içilen sigaranın kokusunun dışarı kadar yayıldığı kahveye, elinde valizi ile girdi. Sağa sola bakındı. Çay ocağındaki garsonun yanına kadar yürüdü.
“Selamünaleyküm.”
“Aleykümselam.”
“Bir şey soracaktım.”
“Sor.”
“Ben, yeni atanmış öğretmenim.” Garson hiç beklemeden,” hoş geldin.”dedi.
Şeyi soracaktım. Atandığım köye nasıl gidebilirim?” Garson; sağına soluna bakındı. Gözleriyle birilerini arar gibi yaptı. Ayaklarının parmakları üzerine yükseldi.
“Orada, bak.” dedi.
Baktığı yöne doğru döndü. Kimin orada olup olmadığını anlamadığından sadece baktı.
Garson;
“Hasan Hocayı diyorum,” dedi.” Buraları en iyi o bilir. Benim de ilkokul öğretmenimdir. Kılavuz’un adını duymuşluğum var, nerede olduğunu bilmiyorum. Buraya çok uzak olduğunu biliyorum o kadar. Gel benimle.” dedi önden yürüdü.
Kalabalığın doldurduğu, oturarak değil ayakta bile durmaya yer olmadığı, kahvenin içindeki masaların arasından geçerek, çıkış kapısının yanına yakın masada oyun oynayanların yanına gitti. Oyun oynayanları ayakta seyredenlerin arasından masaya eğildi. Yabancı birinin geldiğini, içeri girdiğinde fark etmedikleri halde, garsonla birlikte gelince hemen farkına vardılar.
Oturanların başlarının üstünde sigara dumanı bir buluta dönmüş gibiydi. İçerdekilerin yüzleri seçilemeyecek kadar yoğundu duman. Kahvenin duvarları sararmış, duvara aslı manzara resimlerini parlak renkleri çoktan matlaşmıştı. Girenler çıkanlar oldu bu arada. Kahve değil arı kovanı gibi bir yerdi. İşçi arının biri gidiyor biri geliyordu.
“Hasan öğretmenim,” dedi garson.” Bu arkadaş yeni tayin olmuş öğretmenmiş. Kılavuz’a nasıl gideceğini soruyor. Bana sordu. Bende sana getirdim. Buraları en iyi siz bilirsiniz.”
Önce Hasan öğretmen, sonra diğer oturanlar başını kaldırdı yüzüne baktılar. Bütün bakışları üzerinde hissedince, sanki kötü bir şey yapmış, bunlar da ayıplayacaklarmış gibi geldi. Başını önüne eğdi. Yüzünü gözlerinden kaçırdı.
Hasan öğretmen, elindeki kâğıtları masanın üstüne koydu.” Oyun bitti arkadaşlar. Bakın misafirimiz var” dedi.
“Hoş geldin. Otur, hele bir çayımızı iç. Köye gitmek kolay. Bak şimdi gülüp eğlenenler, hepimiz senin şimdi geçeceğin yollardan geçtik. Çok sürmez yabancılığın. Çünkü sen bir öğretmensin.“
O masada bir durumun olduğunu masaya yakın olanlar fark ettiğinden konuşmalara kulak verdiler. Kılavuz köyünün adını duyunca, biri,” bu gün köyden herkes burada.” dedi.” Pazarımız var ya. Öğretmenlerden biri garsona seslendi.
“Çay. Bu masaya, kelleyi say çay ver.”
Hasan öğretmen, oturanları tanıştırdı.
Eliyle göstererek;” Bu Ahmet, bu, Ali, bu Salih, buda, Recep. Hepimiz başka illerdeniz. Hani Kırklareli diyorlar. İşte öyle. Ama bir farkla hepimiz öğretmeniz. Çaylar geldi. Tam tavşankanı dedikleri cinstendi. Günün yorgunluğunun üstüne iyi olmuştu çay söylemeleri. Bir yudum aldı. Kendini tanıştırmadığı geldi aklına. Nede olsa yol yorgunuydu. Birde heyecanlıydı. Buraya gelmesi kolay olmamıştı.(Bu öykü elli öncesinin öyküsü olarak yazılıyor)Bardağını masaya koydu. “Af edersiniz, bende Kemal, yeni atanmış Kemal öğretmen.” Beklediklerini belli edercesine başını salladılar.
Hasan öğretmen, yıllarını bu mesleğe vermiş, siyah saçları ile başladığı öğretmenliği şimdi kellenmiş, kalanları beyazlaşmış saçlarıyla sürdürüyordu. Hani derler ya “bu saçları değirmende ağartmadık. ”Onun gibi saçları değirmende değil mesleğin içinde ağarmıştı. Elini havaya kaldırdı. El işaretiyle garsonu çağırdı. Havada eliyle çayları tazele işareti yaptı. Garson dolu bardaklarla geldi. Hasan öğretmen garson için özeldi. Zaten daha konuşmanın başında söylemişti. İlkokul öğretmenim diye.
Garsona, “Arif,” dedi.“ Sen tanırsın. Göz gezdir. Kılavuzdan biri var mı? Olmaması mümkün değil. Bu öğretmenimizi bu akşam Kılavuz’a gönderelim. Bir an önce gitsin köylüleri ile tanışsın. Heyecanı yatışsın. Bak sana durduğu yerde duramıyor.” Gerçekten de dala tünemiş kuş gibiydi.
“Tamam öğretmenim.”
“Bu yaramaz benim öğrencimdi. İlkokulu bitirdi. Okumam filan dedi. Boyu da diğer arkadaşlarına göre uzun olduğundan, onların arasında utanırmış. Olmaz dedim. Babası da okumasına pek taraftar değildi. Okumayanlar açlıktan mı ölüyor diyordu. Babasının uzak durmasının asıl sebebi, Allah kahretsin aslında yoksulluk. Masrafını kaldıramam hocam dedi. Kabul etmedim. Ne yapıp edeceksin Ortaokula yazdıracaksın diye direttim. Baktım oyalıyor. Bir hafta alım geldim. Kaydını yaptırdım. Bazı ihtiyaçlarını, sağa sola belli etmeden arkadaşların yardımıyla, eşden dosttan temin ettik. Zamanı gelince de okula başladı. Çok zeki. Her yıl iftihara geçti. Zaman çabuk geçiyor. Göz açıp kapanıncaya kadar ortaokul bitti. Sınavlara girdi. Güzel bir okulu kazandı. Şimdi hafta sonları gelip burada garsonluk yapıyor.”
Arif, gittikten beş dakika sonra, yanında biri ile geri geldi.
“Öğretmenim, bu amca Kılavuzdanmış.”
“ Tamam. Tamaaam.Sen şimdi işinin başına dön. Gerisini biz hallederiz.” Ceketinden çekti yanındaki boşalan sandalyeye okutturdu. Çay içip içmeyeceğini sorduktan sonra, Hasan öğretmen hikâyeyi özetledi. Senin anlayacağın, bu Kemal öğretmenimizi, bu gün sana teslim edeceğiz, sen götürüp akşam muhtarına teslim edeceksin. Muhtara da Hasan Hoca selam söyledi de. Anlaşıldı mı?” Bunu derken çevrede problem çözücü olarak tanınması kast ediyordu. Gerçekten de resmi olsun özel olsun her yapılan iyi işin içinde parmağı vardı.
“Anlaşıldı.” dedi.