VASİYETNAME

• 1 Aralık 2021 Çarşamba 16:21:18

VASİYETNAME

Adam derin bir sessizlikte saatlerdir tek başına oturduğu odada kendisine annesinin armağanı olarak sunulan ve Küba’dan geldiği söylenilen püroyu büyük bir iç sıkıntısıyla yaktı. Derin bir nefes çekti. Annesinin vefatı sonrasında Proust gibi O da kendini bu dünyada yapayalnız hissediyordu. Dünyanın tüm anlamı,neşesi,ihtişamı,ipini koparmış bir deli kısrak gibi elinden kaçmış,kendini dağlara doğru uçarçasına koşmaya vermişti sanki.Dedesini düşündü. Auschwitz kampında öldürüldüğüne dair bilgisi vardı. O ’nun da sonunda kül olduğunu düşünmek tuhafına gidiyordu... Purosu halen yanıyordu. Aniden içini bir sıcaklık kapladı. Annesinin eli sanki göğüs kafesinin sol yanına konmuştu bir melek kanadı gibi. O ’nunla yeniden bütünleşmişti. Yeniden içinde bir çiçek bahçesi soluk almaya başladı,erguvanlar eflatuni renkleriyle mavi akşamın hüznüne doğru uzandılar... Annesinin son sözleri kulağından çıkmıyordu."Seni hiç yalnız bırakmayacağım oğlum... Ben babasız kaldım,yıllarca o Nazi kamplarında babamı aradım... Boşuna akciğer kanseri olmadım... Sen de biliyordun,o sigaraları içime çekerken,babamı da içime çektiğimi,O’nunla bir olduğumu" dediği aklına geldi. Annesi,o vakur ve zeki kadın ,neden vasiyet mektubunun ,ölümünden 3 ay sonra oğluna getirilmesini istemişti,bunu da bilmiyordu. Sadece ölümünden kısa bir süre önce vedalaşmışlardı,annesi O’nu ne çok sevdiğini yeniden ,hiç bıkıp usanmadan her zaman söylediği gibi söylemiş ve bir Avrupa seyahatine çıkmış,oradan da babasının küllerinin izinin dahi kalmadığı o kampa gitmek istemişti...Puroyu içine çektikçe ,daha bir neşeli oluyor,gençleşiyordu sanki adam,içinin güneşi yeniden pırıl pırıl aydınlatıyordu odayı... Kapı çalındı. Kız kardeşi gelmişti.Ağlıyordu. Elinde annesinin vasiyet mektubu vardı. Birlikte sabırsızlıkla açtılar... Annesi şöyle yazmıştı..."Oğlum,benim biriciğim... Bil ki senden ayrılmak benim için de çok zor olacaktı... Ben de bedenimin yakılarak, küllerimin bir barış çubuğu,büyüsel bir püro olması için,işinin erbabı olan kişilerle dialoğa geçtim ve sana bu püroyu hazırlattım... Anılarım hep seninle yaşasın diye,akciğerlerinden de ruhuna giden yolda ,izim kalsın istedim... Şimdi o purodan kardeşine de birkaç nefes çektir ve dumanını gök yüzüne üfle... Kızılderililerin barış çubuğu gibi benimse doğrularımızı... Acılarım,acın oldu her daim... Sen bir nefessin hiç unutma... "
Odada hüzünlü bir şarkı çalmaya başladı. Annesinin mektubunu okumaya devam ettiğinde,gözlerinden yaşlar da süzülüyordu,ırmaklara dönüşecek göz yaşları göz bebeklerinde önce bir damla oluyor sonra ivme kazanıp toprağa düşen ırmakların kuytusuna saklanan balıklar gibi neşelenmek istiyordu. Annesi O ’na son mesajını ,yaşamı sevme,olduğu gibi kabul etme ve kendini kabul etmeyi,külden nefese ,havaya ,suya,toprağa dönüşsün diye vermişti.
1 ARALIK 2021// Gülgün Aydın