GURBETTEN SILAYA TREN YOLCULUĞU

• 29 Kasım 2021 Pazartesi 00:41:25

GURBETTEN SILAYA TREN YOLCULUĞU

Doğup, büyüdüğüm belde de tren yolu hattı yoktu. Treni vilayete gittiğimiz zaman görüyorduk. Bir de Türk sineması filmlerinde...
Bu yüzden mi dir ki ?.. bende hep ayrılık , veda çağrışımı yapıyor... Gidenlerin geriye dönmediği.
Trenle ilk buluşmam, yolculuk yapmam , Denizli merkezde oturan amcamın hanımı Hayriye yengemin , bir dost , akraba ziyaretine Denizli’den Goncalı köyüne giderek oldu.
Çocuk yaşımdaki bu yolculuk çok hoşuma gitmisti. Goncalı , Aydın-Afyon tren yolunun Denizli bağlantısıydı. İzmir , Aydın veya Ankara, Afyon yönünden gelen yolcular buradan Denizli’ye transfer edilirler Denizli’den gelen tren ile...
Çocukluğumda ki bu yolculuktan oyle bir keyif almıştım ki daha sonra ki zamanlarda bir daha olmamıştı ta ki Didim’e göç edesiye kadar...
Çocukluk, meslek edinme, gençlik , askerliğin ifası derken büyüdük meslek sahibi olduktan sonra da evliliğin ardından evimizin altın topu neş-e si doğan çocuğuma ve ailevi sorumluluklarım gereği boş zaman geçirme devrinin bittiğini düşünerek Kusadası, Güzelcamlı-Davutlar sahil sitelerine calismaya geldim.
Altı ay çalıştıktan sonra ailemin yanına geriye geldim. Muhtelif zamanlarda da bir ay yirmi gün gibi tekrar gidip çalıştım. Gurbetçiliği alışmıştım. Zorluğu olduğu kadar güzel yanlarını sevmeyi basladim...
Eşimle zaman zaman konuşup bir yerlere göç etmeyi konuşuyorduk. Gurbette çalışmanın, yaşamanın zorluklarını eşime anlatıyordum.
Gurbette hastalıkta sağlıkta aç kaldığın da gidebileceğin, sığınabileceğin bir dostun , akraban olmayacaktı yanında. Bu yüzden çekimserlik vardı ikimizde de. Gurbet yaşamına uyum sağlayamazsak ya hemen geriye gelirsek?..
Böyle bir düşünce içindeyken Didim’de bir iş icin teklif geldi. Eşimle kısa bir istişare ettikten sonra aile büyüklerimizden izin almayı ,onların rızasını almanın iyi , hayırlı olacağının kararını vardık. Ama önce benim gurbette çalışıp bir düzene kurmam sonra da göç etmeye zemin hazirlamam gerekecekti öyle de oldu.
Didim’e geleli dört ayı geçmişti ki çalıştığım kişileri tanıdıklarımı evi göçüreceğime beni bir iki ay iş vereceklerinin teyyitini aldiktan sonra eşime haber verdim.
--"Yavaş yavaş toparlamayı basla haftaya geliyorum göç edecegiz bu arada anneye babaya duyur şimdiden "...
On gün sonra göçü yaptik artık gurbeti yuva bildik mesken tuttuk...
Dini bayramları , büyükleri memnun etmek , ozlem gidermek niyetiyle memlekette geciriyorduk... Memleketi giderken arada Sokeden Denizli’ye seferi olan ray otobüsüyle gidip geliyorduk. Gelişimiz gidisimiz gibi rahat olmuyordu. Söke’ye kalkış saatine yetisemedigimizden aktarma yaparak ya Incirliova’ya ya da Germencik’e kadar gidebiliyorduk. Geriye kalan yolculugumuz minibüsle Söke’ye kadar Söke’den tekrar aktarma ile Didim’e geliyorduk zorlu ama trenle yolculuk yapmanın keyfî o zorluğu yeniyordu...

Yine kurban bayramı dönüşü yapacağımız gun öncesi kayim validem,kayin biraderim ve eşi bizimle gelmeyi hiç yapmadıkları tren yolculuğunu bizimle dönüşte
yapacaklarını bildirince memnuniyetle karşılayıp hep birlikte tren yolculugunun heyecanı baslamisti...
Dönüş günümüzde Denizli tren garından transfer tren ile Goncalı garında indik. Afyon-İzmir trenine beklemeye başladık. Nihayetinde bekledigimiz tren geldi.
Hep birlikte tren yolculuğumuz başladı.
Otobus yolculugundan rahat olduğunu bahseden kayın validem bizim için son durak olan Ortaklar garinda İzmir-Söke seferine yapan ray otobüsüne epeyce süre bekleyince hoşuna giden tren yolculuğu azaba dönüşmüştü... yüzünden belli oluyordu.
Bir saat olmuştu Ortaklar garına indigimiz. Söke treni gelmisti. Bindik ama kayin validem "bi daha gelmem böyle tren yolculuğumuymus anlamam bu son olsun" deyince...
---Esim" Size tren binsin bu yolculugu görsün, anınız olsun diye siz de istemistiniz biz zaten dönüşün zor olduğunu biliyorduk hep de dönüşümüzün zorluğunu anlattik size "
Dönüşün zorluğu Söke ’ye kalkiş saatinin sabahin er vaktinde olmasi ve bizim kalkiş saatine yetisememiş, aktarma ile yolculuk yapmamızdı.
Tren yolculuğu huzur verdigi kadar güzel anılar, manzaralar , hikayeler , vedalar bırakır her istasyonda...


Saygı ve hürmetle

Mehmet Tekinoglu