Kızıl Ordu askerinden yediği dipçiğin acısı hala geçmemişti. Yüzü kan revan içindeydi. Bunlardan daha ağır olan ise Budapeşte sokaklarının harap haliydi. Uçaklar, tanklar bir medeniyeti harap etmişlerdi. En acısı… Dostlarının, yurttaşlarının parçalanmış cesetleriydi. Ya o… Başında kasketi ,üzerinde yırtık gömleği, ve kolunda Macaristan bayrağı 15 Yaşındaki elinde av tüfeğiyle tanklara karşı durmaya çalışan çocuk… Yarının Hür Macaristan’ında harcı olan meçhul asker… Onu gördüğünde esir düştüğüne utanmıştı. Yarı baygın haliyle işgalciler ona bir tas su uzattılar. Elinin tersiyle itti. Ağzında sürekli “ nem nem” çıkıyordu. Barbarlardan biri boynuna urganı diğeri ise altına tahtadan bir kutuyu geçirmişti. Tüm derdi bütün gücüyle son kelimeyi söylemekti. Celladının yüzüne bakarken az zamanı kaldığını anlamıştı tüm kuvvetini toplayarak:

-NEM NEM SOHA!
Dedi ve bir kez daha bir Macar genci Arpad’ların ve Geza’ların yolunda ülkesi ve hürriyeti için can vermişti.