.
Bir kuş’un ayağına taş bağlayıp
"Haydi Uç" der gibi, bazen hayat

Kanat var da Yük ağır işte

tenha zamanları özlüyorum
kırlangıç kanatları kadar nazenin
fesleğen kokulu zarif anları

iğde kokularını akasyaları toz toprak çamur içinde düşe kalka koşmalarını çocukluğumun
azar işitip al al olmuş yanaklarla salya sümük iç çekişlerimi

utangaç kaçamak bakışlarla al yazmasıyla aynı renk olan masum namus akan bakışları

naçarı kesikken yokken bile elhamdülillah diyen sabır taşlarını çatlatan vakur dedeleri nineleri özlüyorum
sözde değil özde yemeyip yediren içmeyip içiren çilekeş anaları

insanüstü gayretle çalışan elleri nasırlı alnı her daim terli vakur babaları arıyor g’özlerim

komşuda pişen bize de düşen salça kokulu bir tabak o bereketli yemeklerin tadını
küle muhtaç günlerimizi

açık kapıları kilitsiz süngüsüz zamanları
komşunun komşudan emin olduğu
müslüman yürekleri

merhaba demenin benden sana zarar gelmezi karşıladığı

kırk hane komşusunun açlarını doyurmadan kimsenin tok yatmadığı

elini dilini belini bağlayan namahreme yan bakmayanları

derviş yürekleri çilekeş gönülleri su gibi aziz olanları

ayağa dolaşan taşları kenara koyan ayrık otlarını ayıklayan elleri

suskun dilleri bağrı yanıkları yarası tazeyken de arkadaşı dostu eşi teskin edenleri

yokluk kıtlık açlık hüküm sürerken bile eli uzamayan hakkı olmayana dönüp bakmayan helal insanları

kan kussa kızılcık şerbeti içtim diyen o baştan aşağıya adam oğlu adamları

bu çağın insanı olmak yetti hepimize imtihan olarak
ekmek kadar kutsal emeği alın terini sofrasına katık edenlerin ötelenip zıkkımın köküne kadar harama batanların baş tâcı edildiği zamanda yaşamak
zifte bulanıp temiz çıkmak kadar zor olan bir zaman diliminin bireyleri haline getirdiler her birimizi
pirincin içinden ayıkladılar beyaz taşları da
siyahlar hâlâ pilav şimdi dişi kıran

zaman âhir zaman yaman
medet Ya Hak
el aman
yardım et bize heman

Yunus Beypınar