NEFES (Tepedeki coşku)

• 6 Kasım 2021 Cumartesi 02:22:27

İnsan en güzel hayalleri severken kurar. En kötü umutsuzluğu ayrılırken yaşar.
En karanlık günlerini içinin perdesi çekilince görür. En iyi nefesi doruklarda alır.


Yüksek yerler rüzgarlı olur. Rüzgarın yörüngesinde sanki herşey unutulur. Heidi gibi saçların uçuşurken tepelerlerde içindeki ruh havalanır durur. İçini yalın bir coşku sarar. Herşeye gücün yetecek gibi gelir o an. Büyüyüp dağ olmuş dertlerin ayaklarının altındadır sense o dağın tepesinde. Ama aynı zamanda korkutur yüksekler insanı. Ne kadar yukarıdaysan o kadar tehlikedir senin için. Rüzgar aldatıcı bir davetkardır bazen. İçine dolup hücrelerine işler ve damarında ki kanı hızlandırır. Her heyacan sevilesi değildir ama heyacandır adı üstünde çekici gelir insana. İnsan hep ulaşılamayanı arzular. Ulaştığı düz bir ovadır onun için.


Ve biz hiçbir düzlüğü sevmeyiz...

Aldanırız çoğu zaman tepelerde ki coşkulara zannederiz ki rüzgar daha çok estikçe daha çok nefes alacağız ve daha çok yaşadığımızı hissedeceğiz. Coşku cazip gelir nedense. İçinin kıpır kıpır etmesinin mümessilidir sanarız. Aslında tattığımız en uç duyguların damağımızda bıraktığı o izi asla silemeyiz. Bazen tehlikelerle örülü bir ağ olup bizi hapsedecek olsa da risk almaya değer görürüz.
Ama tepelerden düşen coşkunun kırıklığının bir o kadar tarifi yoktur. Telafisi de olmayabilir. Ne kadar uçsa yaşadığımız şey o kadar diptir hazin sonu.


Canımızın yanmasını bile isteye çıkarız tepeye...

Kuş bakışı bir izlenim kime iyi gelmez ki. Kendini büyük gördüğün gibi insanlar küçücüktür gözünde. Marifettir orda olmak belki emektir tırnaklarını geçirme geçire çıkmak. Güneş oradan daha güzeldir. Bulutlar daha bir yakındır. Rüzgar teninin efendisi gibi gezinirken şevkin doruklarındasındır. Gece daha bir gecedir. Işıklar sanki senin emrinde gibidir. Özgürlük ruhunun içine işlemiştir. Ama yalnızsındırda aynı zamanda. Yalnız bir mutlu.


Çünkü kimse senin çoşkuna ortak değildir...

Beğen