Resul Zakirov sonunda hikâyeleriyle büyüdüğü yurduna, evine ve ocağına dönmüştü. Evi, dışarıdaki bahçeyi hayal meyal hatırlıyordu. Ermeni askerleri evin her tarafını dağıtmışlardı. Tavanda ve duvarda kurşun izleri vardı. Eve göz atarken Resul’un gözüne bir sandık çarptı. Sandık kilitliydi. Zakirov kilidi silahıyla parçalayıp açtı. Kırmızı renkli bir kutunın içinde yırtılmış bir fotoğraf parçaları buldu.Büyük bir heyecanla puzzle’ın parçalarını birleştirmek gibi fotoğrafın kısımlarını bir araya getirmeye çalışıyordu. En nihayetinde parçalar bir araya geldiğinde Resul gözyaşlarını tutamadı. Resimde dedesi , annesi, babası, ağabeyi ve diğer akrabaları vardı. Babası haricinde hepsi düşman askerleri tarafından şehit edilmişti. Göz yaşlarını silerken komutanının davudi sesini duydu ve hazır ola geçti. Dışarı çıkarken binbir emekle bir araya getirdiği kayıp fotoğrafı unutmuştu. Zakirov bunu fark edince yüreğinde bir burukluk oluşmuştu. Sanki mazisini arkada bırakıyor gibiydi. Bu düşüncelerle hareket etmeye hazırlanan Resul’e komutanı fotoğrafı uzatan komutan:
Geçmişini unutma asker! Onu unutursak yine geçmişte olduğu gibi zillete düşeriz