Hayatta nefes aldığımız sürece beklentiler üzerine kurulu yaşıyoruz. Ne kadar doğru bilemiyorum.
Ama şunu söylemek istiyorum, o kadar çok beklentimiz var ki şu kısacık hayatta!
Hep almadan vermek sürdürülebilir mi?
Karşılıksız sevmek beklentisizlik mi?
Tek taraflı hep verici olmak, sadece onun mutluluğu ile mutlu olmak doğrumu?
Kafamızda deli sorular çevreler beynimizi..
Beklentisiz anlarda korku, endişe, kaygı,hayal kırıklığı, sevgisizlik yoktur.
Nedeni ise bunu yani yaşayacaklarınızı siz kurgulamışsınızdır. Önceden hazırladığınız yazdığınız bir senaryo yoktur.
Olduğu gibidir yaşananlar.
Kendinizi görürsünüz her zaman. Şeffafsınızdır..
Zihin hiç yorulmaz bir şeylere takılmaz.
Beklenti her zaman kaos yaşatır.
Sadece ebeveyn ilişkisinde beklentisizlik en doğaçlama halidir bence..
Shakespeare göre beklenti tüm kalp ağrılarının esas nedenidir
Yaşamımız yaşadıklarımız la değil beklentilerimizle şekillenir der bir düşünür..
Yapacağımız şey aslında beklentinin dozunu ayarlamak...
Fazla beklenti fazlasıyla hayal kırıklığı doğururken, hayattan hiç bir beklentinin olmaması yaşarken ölmek kabre girmek gibi bitirir insanı..
Bu nedenle en güzeli kimseden fazla bir şey beklemeden yaratıcıdan güzel şeyler beklemek.. Hayatı yaşamak sana verildiği gibi ...
İnsanın en büyük hayal kırıklığı sonunda kendisi olmaz mı?
Kendine kızar, savaşır ve hesaplaşır yine kendiyle.
Beklentisiz bir hayat ve sadece yaradan dan istediğimizi sınırsızca yaşamak, şükrederek ve hiç bir şeye üzülüp sitem etmeyerek...