- 873 Okunma
- 3 Yorum
- 3 Beğeni
NO : 506
Oda numaramız; No. 506
Hastane odası.
Özelliği; badana zamanı geçmiş, tek kişilik, özel oda derlerdi eskiden. Ne özel… :))
Taş üreten - taş ocağıdır mübarek her yıl bunca taş nereden geliyorsa – böbreklerimin baş belası sancılarını, ağrı ve sızılarını kökten kesip, dindirme günü bugün olsa gerek. Düşmanımın ömrü bu kadar olsun, sevinciyle hastaneye vardım.
Randevu günümüz. Sabahın ilk saatlerinde odamıza yerleşiyorum, yanımda yine emektarım, o olmasa ne yapacağım bilmiyorum. Minnettarım…
Odanın içi sade; tek yatak, tek koltuk. Koltuk yaslanıyor, yatak gibi. Küçük bir soğutucu dolabı, çalışır durumdadır. Çekmeceleri olan bir başka komindin, sağlam. Yatağın tam karşısında gömülü lavabo, musluğu çalışır durumda, bitişiğin uzantısı kapaklı, çekmeceli gardırop duvara montelidir. Ayrıca sürgülü kapı ile açılan tuvalet, düş yeri ve ikinci bir lavabo var. Oda içinde bulunan eşyalardan başka adını yazmaya gerek duymadığım araçların bazıları yarı yamalak.
Kendiliğinden ayarlanan hasta yatağı otomatik mekanizmasının bazı düğmeleri çalışmıyor. Banyoda düş muslukları açama kapama başlıkları yok, çıkarılmış ya da birileri tarafından kırıldığı kesin. Küçük ekranlı bir televizyon yatağın tam karşı duvarına asılmışsa da gereksiz birkaç kanal var, uydu ayarları tutmuyor, görüntü bozuk. Kumandanın bazı düğmeleri çalışmıyor.
Odanın içinde, tavanda bir havalandırma boşluğu var, kapağı yarı sarkmış, düştü düşecek, içi sade toz. Ahşap kaplamaların alt boşluğunun tozları en son ne zaman alınmış kimse bilmiyor. Odaya girerken gözüme çarpan, geniş pencereyi boydan boya kaplayan beyaz tül perdenin ortası yırtılmış ve kirli.
Bir yandan hastaların sağlığı için canını dişine takan doktor ve hemşireleri canı gönülden alkışlarken, diğer yanda yarı yamalak çalışan araçların onarımı için kulak asmayan görevlilere ne diyeceğimi bilmiyorum.
Geniş, büyük pencereden ovanın uzantısını seyrediyorum. Uzak, yakın görünmeyen köylerin ortasında kavak ağaçları göğe doğru yarış içine girmişler, yemyeşil. Ova yeşil duman içinde akıyor. Her zaman hayranlıkla seyrediyorum, belki de şehri muazzamdan ayrılmamamın sebeplerinden biridir. Seviyorum…
Yeni yapılanma gelişi güzel olsa da bu yana kaymış. Kibrit kutusu gibi üst üste yığılmış binaların aralarında tek canlı nebattan eser kalmamış. Yazık…
Sabah güneşi odanın içini ısıtmış, sımsıcak.
Beşinci kattayız, hastanenin çevresi ayaklarımın altında sayılır, öyle yakın, elimi uzatsam tutacakmışım gibi yanından yöresinden gelip geçen araçları. Her şeye çok tepeden bakıyorum.
Hastaneye bitişik sayılır okul. Kızlı, oğlanlı bir lise, tabelasından yazıları seçiyorum; Alpaslan Anadolu Meslek ve Teknik lisesi. Her ne kadar eğitim açısından liselerin hiçbir değeri kalmamışsa da yine de köy çocuklarının çoğunluk teşkil ettiği bellidir. Öğrenci cıvıltıları pencereden içeri doluyor. Henüz ders saatinin başlamadığı öğrencilerin okul bahçesinde rasgele tavır ve davranışlarından fark ediyorum. Birbirlerine üstünlük kurmak için yapmadıkları - bana göre - komiklik kalmıyor. Oğlanlar kızlara karşı hünerlerini sergilercesine gösteriş peşindeler, kızlar da öyle. Eksik yanı yok oğlanlardan.
Birkaç güvercin kanatlarını hızlı hızlı çarparak pencerenin önünden geçtiler. Gölgeleri cama değdi, hemen silindi. Karşı binanın çatısına kondular. Çok katlı yüksek binanın çatısında çok kuş vardı. Onlar da ovamızdan ayrılmayı düşünmemiş olmalılar. Tüyleri siyah kargalar, minicik gövdeleriyle oradan oraya zıplayan serçeler ve nazlı görünüşleriyle doğayı kıskandıran güvercinler.
Serçeler saçaklara tutunmuşlardı, siyah kargalar iri, yüksek bacayı kapmışlardı. Güvercinler küçük pençeleriyle çatının en güzel yerlerine konmuşlardı. Yakışır…
Kuşların hepsi kendi dilleriyle cilveleşiyorlardı. Serçelerin cikciklerinden, kargaların gak gaklarından, güvercinlerin derinden gelen guruldamalarından hiçbir kuş rahatsız olmadı. Kimse kimsenin dilini kınamadı.
Sokaktan geçen bir kamyon yol istemiş olmalı, acelesi var. Bomba patlar misali korna çaldı üç kez üst üste. Çatıdaki kuşlar korktular, huzurları bozuldu, yükseğe uçtular, çok beklemeden geri kondular. İnsanlara alışamamışlar, hoş görmeli. (!!!)
Barış içinde, kimse kimseyi küçümsemeden, hor görmeden, hayvan haklarını yok saymadan, birbirlerinin alanlarına girmeden yaşamanın tadını çıkarmaya çalışıyorlar. Ne güzel!.. Onları seyrederken imrenmemek elde değil.
Ya, insanlar!.. Ta Adem’den beri, nedeni henüz keşfedilmemiş kin gütmeler, nefret etme güdüleri, bencillik, istememeler...
Serçeler küçük sıçrayışlarla küçük gagalarını tokuşturarak seviştiler. İri bir güvecinin tüyleri kabardı, kanatlarını yerden sürükleyip açtı, çok narin ve sakin duran dişi güvercinin etrafında dönerek ona kur yaptı. Dişi güvercin oralı olmadı. Diğeri bir daha, bir daha çevresinde döndü. Dişi yana sıçradı, diğeri ardında. İkisi birden mavi göğe süzüldüler, kanat çırptılar, takla attılar, binaların üzeninden dolandılar, tekrar çatıya kondular.
Bekliyorum…
Sıramı bekliyorum. Hemşireler gecikti sanıyordum, doktor ameliyathaneye gidecekmiş. Ameliyata alınacağım saati bilmiyorum, sadece yatağın üzerinde yarı uzanıp kitap okumaktan başka. Zamanı değerlendirmek.
Elimde; ünlü psikiyatri Gülseren Budyıcıoğlu’nun “Madalyonun İçi” adlı eseri var, uzandığım yerde okuyorum. İlk hikayeyi okudum, ikincisini de. Hikayeler ilgi çekici, insan hikayeleri. Hikaye kahramanları psikolojik rahatsızlıkları olan insanlardır. Okudukça anladım ki, açık yarayı temizlemek kolaymış meğer lakin ruh hastalıkları tedavi etmek çok zor, sabır ve uğraş istermiş.
Hikayenin birinde denk geldim; Rus yazar Dostoyevski’nin Suç ve Ceza adlı eserini seneler önce okumuştum. Hatırımda kalan, kitabın ana temasını örnek göstermiş.
" Romanın kahramanı Raskolnikov tefecilik yapan bir kadını toplumu kurtarmak için öldürüyor. Geride hiçbir iz bırakmaz. Bir zaman sonra vicdanıyla hesaplaşmaya başlar. Vicdanı onu rahat bırakmaz ve sonunda gidip suçunu itiraf eder, adalete teslim olur. Huzuru ve mutluluğu Sibirya’da cezasını çekmekte bulur. "
Çok ilginç; günümüzde vicdanını rahatlatmak için kaç kişi Raskolnikov ’un büyük erdemini gösterebilir?
Nihayet doktorum geldi. Uz. Dr. Erdem Zengin Bey. Hastalarıyla alakalı, sevecen, yardım sever. Bayan hemşire de öyle. Adının Beyza olduğunu öğrendim. Bir de erkek hemşire vardı yanlarında, Miraç Bey, Zonguldaklı olduğunu söylüyor. Görevine bağlılığı ve çalışkanlığı hal ve hareketlerinden belli. Bir kültür tahlilim varmış, çıktıktan sonra beni alçaklarmış.
Haydi hayırlısıyla…
Ve… Ameliyat ünlüğünü giydirdiler. Beyaz bir kefenden farkı yok.
Tekerlekli sandalye üzerinde virajlı koridorları geçtik, asansörle katın birine indik. Tekrar virajlı ve uzun bir koridorun sonunda üzerinde büyük kırmızı harflerle “AMELİYATHANE” yazılı kapıdan girdik. Klima soğuğundan çok farklı bir soğukluk duvarlarına, koridorlarına ve bölümde görevli herkesin yüzüne sinmiş.
Bir garipsenme duydum, korku ve endişe karışık bir yalnızlık gibi. Sedye ile giriş yaparken görevliler el değiştirdiler, ameliyat odasının ön kapısında bir müddet bekletileceğini söylediler. İçerde bir hasta varmış. Sedyenin üzerinde yarı uzanıp sıramızı beklerken hiç de göze hoş gelmeyen görüntülerle karşılaştım.
Salonun giriş kapısının arkasına konulmuş büyükçe bir çöp kutusu duruyor. İçi ağzına kadar dolu, almayınca çöpler çevresine saçılmış. Acilen kaldırılması gerekir, bu pandemi dönemimde, hem de ameliyathane içinde!.. Neuzibillah, düşünmek bile istemiyorum… Hastalıklara davetiye. Karşı duvarın dibine rasgele, üst üste yığılmış çöpe gidecek kartonlar boş duruyor. Malzeme kartonları. Baş tarafıma yakın, sol yanımda kanlı, kirli yeşil renkleri kaybolmuş, ameliyattan çıkanların çarşafları alınması bekliyor. Bu kadar düzensiz çalışan personel görmedim.
Erkek ve kadın hemşireler doktorun talimatlarını harfiyen yerine getiriyorlar. Başta doktorum olmak üzere hepsi de layıkıyla görevini yapma çabasındadırlar.
Asıl kızdığım ortalıkta başıboş dolaşan birçok personel, meydan kabadayıları gibi, yaptıkları işler belli değil, anlamadım, sinir oldum hal ve gidişlerine. Eminim ki, daha düne kadar birçoğunuz rüşvet vererek işe girmişsiniz… Rüşvet dönemi kapanmıştır denilse de (!!!)
Yaşı otuzlara varmış gençten biri:
“Bu gün maç yapalım, çoktandır oynamadım. “ Ta… koridor başından sesini duyurmaya çalıştı, gevrek gevrek konuşan arkadaşlarına. İlkin cevap veren olmadı. Göz ucuyla onlara baktım, aralarında takım kurmaya başlamışlar, yüksek sesle bağırmaları dışarı taşıyordu. Yanımdan geçtiler, yüzlerine ters ters baktım. Bir daha geçtiler, dayanamadım.
“Ameliyattan çıktıktan sonra akşam yapacağınız maçta beni de takımınıza alır mısınız, oynamak istiyorum hem de eski amatör futbolcuyum.” Ameliyat ünlüğü içindeki halime, ilerlemiş yaşıma baktılar. Hepsi birden yüzlerini ekşittiler, kimisi kara gür kaşlarını çattı, onlar da bana ters ters baktılar. Ne deyim…
Ameliyatın ilk gecesinde hasta yatağımda bir yanda acılarla boğuşurken bir de akıl almaz bir kanama geçirdim. Herkes tedirgin oldu, ben acılar içinde kıvrandım. Gece yarısından evvel doktor geldi, uzun uğraşlar sonunda gerekli işlemleri yaptılar. Eski neşem kalmamıştı, acılarım her gün daha da artıyordu.
Odamızın pencere tarafından kaldığım beş gün boyunca aralıklarla ağlama sesleri duydum, meğer morg varmış. İlkin yadırgadım yoksa şaşırmak mı desem! Ağlama sesleri camlara çarpıp geri dönüyor, ağıtlar yükseliyordu. Tarih boyunca acıların ardından ağıtlar yakılmıştır şüphesiz, ama öylesi var ki yürek yakan. Bir sabah, bir annenin feryadı acık pencereden odamızı hüzne boğdu, uyandım. Yukarıdan bakınca örtüsü başından kaymış bir ana dizlerini dövüyordu. Bu topraklarda ak leçekli anaların ağıtları hiç dinmedi.
Üroloji uzmanı Dr. Erdem Zengin Bey servis bölümünde güzel bir ekip kurmuş, hepsi de pırıl pırıl çocuklar. Gözlerinde sevgi parlıyor, yüzlerinde gülümseme eksik olmadı.
Hastanede kaldığım beş gün içinde gece gündüz her saat acılarımı dindirmeye çalışan başta doktorum Erdem Beye; Hemşireler Miraç Bey, Beyza Hanım, Gamze Hanım, Pınar Hanım ve temizlik görevlisi Çiğdem Hanıma müteşekkirim. Ayrıca; beni yalnız bırakmayan ameliyathane hemşiresi Filiz Hanıma da çok çok teşekkür ederim.
15 EKİM 2021
Mehmet AKIN
YORUMLAR
HOCAM GEÇMİŞ OLSUN.
Ben hep- acılarda yazılacak, tabii güzel yazılacaksa- derim.
Önce kuşların anlatımı, peşinden hastanedeki olumsuzluklar.
Ne kadar da güzel anlatımlardı onlar. Siz hocama yakışanda buydu zaten.
Sonra ameliyat masası.
Elinde neşter doktoru gördüm beyaz önlüğüyle, seslendim buradan:
"Aman doktor, canım doktor hocam çok iyi bir insan, çok iyi bir yazardır.
elinden geleni yap." Duydu sanki beni:
"Ben de farkındayım hocamızın, ama biraz sancıları olacak."
"Dayanır hocam, hayatında ne acılar görmüş ne acılar yaşamıştır."
Seni odana aldıklarında başına geldim:
"Hocam sabret sonra turp gibi olacaksın inşallah"
Sen gözlerini kapatıp açtın, gülümsedin.
Beş gün sonra çıktın hastaneden.
Kolay değil bıçak yedin. Nekahet dönemini atlatacak, ifakati bulacaksın.
HOCAM GEÇMİŞ OLSUN.
Mehmet Burhan AKIN
Gözlerimi açarken Bedri Komutanı bir gün görmek nasip olur inşallah.
Bu kadar güzel anlatmayı ben beceremem kusuruma bakmayınız. İnsanlık, güzellik, güzel anlatım siz değerli insanlara layıktır. Bendeniz arkanızdan emekleyerek yürüme çabasındayım.
O güzel doktor dedi:
"Endişeye mahal yok hocam, o gönlü yüce insan az evvel baş ucunuzdaydı, dua etti, gülümsedi ve güzel kalemine sarılmak için hastaneden ayrıldı."
Beni gerçekten duygulandırdınız, sayın komutanım.
Saygılarımla Efendim.
Aman tanrım dedim kendi kendime...
Geçen hafta cuma günü kulak burun boğaz doktoruna gittim...
Muayenemi asistan da olabilir bir bayan doktor yaptı...
Burumdan geniz yollarına bakmak için kamera salladı korkunçtu...
Sonra dedi ki, sizi hocama sormam lazım biraz bekleyin dedi...
Öğleye yakın zamana kadar bekledim
Sonra tekrar doktor hanıma hoca gelmeyecek mi? Dedim.
Maalesef bugün hocamızın ameliyat günü siz bugün gidin tekrar salı günü geliniiz bende burada olacağım hocamdan olacak birlikte değerlendirme yapacağız dedi..
Eh dedim içimden madem öyle neden bekletiyorsun çıktım eve geldim...
Ha bu arada hastaneye iki otobüs değiştiriyorum gitmek için sabahında yedisinde yola düşüyorum...
Salı günü oldu velhasıl dün tekrar gittim...
Bir kaç muayene sonrası beni aldılar içeriye
Hoca baktı bu defada korkunç aletler sokarak burnuma
Ya hanfendi sizi konseye sormam lazım az bekleyin kapıda biz haber ederiz dedi...
Onada eyvallah!
Bir saat sonra içeriye tekrar çağırdılar.
Cuma gününe ameliyat günü verecektik ama önce sizi birde plastik cerrahi görmeli demezler mi?
Eh Onada eyvallahh
Gittim aynı hastane içindeki plastik cerrahisine, doktor ve sekreter harici kimse yoktu. Yani bomboştu.
Merhaba dedim olayı anlattım.
demezler mi randevusuz bakmıyoruz.. Eeee hocam şimdi randevu almaya çalışsam kim bilir kaç ay sonraya verecekler...
Sekreter demezmi o bizi ilgilendirmez...
Çıktım oradan tekrar kulak burun boğaz doktoruna gittim...
Uzman doktor olan bayan siz şimdi gidin! Cuma günü gelin ben size sevk açacağım o zaman daha çabuk hallolur işiniz demez mi.
Bakın dedim sizin bu yapacağınız ameliyatı sizden önce ki doktor beni ne plastik cerrahisine ne de yordu
Siz neden bu kadar yoruyorsunuz diye sordum... O doktor tomografi çektirmiştir demez mi....
Eee sizde isteyin çektirelim dedim.. Yok illa önce plastik cerrahi bakacak diye tutturdu...
Sert bir uslupla
Bende neden sesiniz yükseldi hastalarla bu şekilde konuşmasınız dedim
Yüksekiltmedim dedi...
Bakın doktor hanım devletin hastanesine geliyoruz diye siz ne sandınız beni karşınızda belki en alt tabaka insanım ama ben insanım dedim. Sesinizin tonunu ayarlayın benimle konuşurken dedim
Hastayı azarlamak nedir ya.. Sanki suçlu gibi bir şey sormaya korkuyoruz bu şekilde olmaz dedim
Her dediğine eyvallahta...
Yani bu kadarına pes!
Geçen yıl ilk doktorum muayene etmişti burnunuzdaki sorunu ben ameliyat ederken aynı anda plastik cerrahi de girdireceğim hemde ücret talep edilmez çünkü burnuzdaki ameliyat işlemininin tümünü devlet karşılıyor demişti. Ama çok zor bir ameliyat size bir ay düşünme süresi vereceğim sonrasında gelin ameliyatınızı yapalım demişti.
Şimdi tek bir muayene ile aynı işlemi yapan doktorda var Dı...
Adamın tayini çıkmış gitmiş...
Şimdi ki gittiğim doktorun beni bu kadar süründürmesi hoş bir şey mi????
Cuma günü evet bu gün gittim.. Bana demez mi ben sevk açamam siz randevu alın diye yarabbi bunlar doktor olamaz ben hala şok içindeyim
Dedim siz bana cuma günü gelin dediniz
Hayır demedim demezmi saydım valla yüzüne karşı
Şikayet edeceğimi de belirttim çıktım
Şimdi çektiğim onca eza ve çile boşa yanıma kaldı iyi mi...
Ve plastik cerrahi belkide dünya bir para isteyecek
Bedava olması gereken duruma
Yani ben çok şaşkınım ve çok üzgünüm
İnsanlar devletin verdiği hizmetten yararlanmak için bu kadar perişan edilmemeli
Anlıyacağınız hocam iki haftadır gel git yaptı sonra iş plastik cerrahına kaldı kim bilir ne zaman randevu buluruz....
Size çok geçmiş olsun diyorum
Velhasıl şanslısınız doktoruna düşme konusunda
Doğru doktor dan ziyada hasta ile psikolojik iletişim kurabilen insanlağa sahip doktor da çok önemli
Siz ne güzel isimleri ile anmış teşekkür etmişsiniz
Bizde Allah razı olsun deriz
Bende buradan ki hatta hasta haklarına da şikayet ettim
Burdanda esefle kınıyorum kbb deki
Doktoru...
Saygılar...
Mehmet Burhan AKIN
Efendim,
Özellikle sayfamda bana güvenerek, inanarak başınızdan geçen hastane macerasını gönül ve kalem rahatlığı ile paylaşmanızdan dolayı çok çok çok memnun oldum. İşte Defterde aradığım edebi çalışmaların yanında, kalem sahiplerine güvenebilmeyi de çok önemli görüyorum. Büyük bir erdemliktir.
İnsan tiplemeleri çoktur. Eskilerden kalma söylemler vardı, hatırlarsınız; cahil olan insan derlerdi bağında bahçesinde çalışanlara, koyunu davarı peşinde koşanlara ve de harman tozu yutanlara. Bunlar mektep yüzünü görmemiş kişilerdir. Ama dürüst, saf insanlardır.
Bir de yanlış yetişen insanlar vardır ki; mektep okumuş, mürekkep yalamış, çağdaş görünüm, kılık kıyafet yerinde...
Bir öğretmen olarak; cahil insanı eğitmek bizim için her zaman çok kolay oldu, lakin yanlış yetişen insanı eğitmek dünyanın en zor işi olsa gerek. Bencildir, vurdum duymazdır, aydın görünümlü zır cahildir. Ne deyim onlara!...
Size geçmiş olsun dileğinde bulunmaktan başka şu anda yapacağımız bir şey yoktur. Keşke yapabilseydim. İnşallah çok yakın zamanda sağlığınıza kavuşursunuz ve her zaman saygı duyduğum değerli kalemizi takip edip bize düşeni alacağımızdan şüpheniz olmasın.
Saygılarımla Efendim.
İnsanoğlu memnun kaldığı her durumu paylaşmak ister.
O anı belki de yaşadığı huzuru teşekkürlerle onura etmek ister.
Son zamanlarda arkadaşlarımdan duyduğum Hastanelerimiz ve doktorlarımız dâhil tüm ekiplerin muntazam sorunlar konusunda yardımcı olduğunu söylüyorlar.
Ailemin en küçük üyesinden bir tanesi yaklaşık bir aydır yeni doktorluğa başladı. Onunla konuştuğumda hastalarına olan sevgisi ve saygısını gördükçe mutlu oluyorum.
Yazınız okumaktan, pozitif düşüncelerinize mutlu olduğumu söylemek istiyorum
Saygılarımla
Mehmet Burhan AKIN
Çok teşekkür ederim; düşüncelerimizi her zaman ve her ortamda insanlık adına, toplumun refahı için daima pozitif tutmaya çalışıyorum.
Sağlık camiasına katılan ailenizin en küçük üyesine başarılar dilerim. Benim de büyük kızım ve damadım İstanbul'da uzman doktor olarak çalışıyorlar.
Saygılarımla Efendim.