Kovulmuş Şeytandan Rabbime Sığınırım
Rahman ve Rahim Allah’ın Adıyla
“Onlar gemiye bindikleri zaman, dini yalnızca O’na ’halis kılan gönülden bağlılar’ olarak, Allah’a yalvarıp yakarırlar. Ama onları karaya çıkarıp kurtarınca, hemen şirk koşarlar.” (Ankebût Suresi 65. Ayet)
Müşrik, kendi gücünü aşan bir şey olduğunu düşündüğünde; Allah’a sığınır, dua eder. Allah’a dua etmesinin nedeni dünyevi çıkarlarıdır. Zannınca, kendi bir güç sahibidir ve bir de kendinden daha güçlü olan, Allah vardır. Eğer nimete kendi çabasıyla ulaşacaksa, güvenliğini kendi başına sağlayabilecekse, Allah’a sığınmaz. Sığınmaz, çünkü ( hâşâ! ) Allah’a o an ihtiyacı olmadığını düşünür.
Karada ayakları yere bastığında güvendedir. Ama denizde veya havada bu güveni bulamaz kendinde. Bu nedenle, sadece ama sadece güvenliği için Allah’a samimi ve içten yalvarır. Gönülden yalvarmasının nedeni ise kesinlikle Allah’a olan saygısı, korkusu ve sevgisi değildir. Bütün konu; canıdır! Oysa denizin, karanın ve o her türlü tehlikeden korumak istediği bedeninin de sahibi Allah’tır. Gemiye bindiren, gemiyi yüzdüren ve insanı karada yürüten Allah’tır. Allah dilerse, yeniden gemiye bindirir, adım adım eceline yürütür. Yürüten, konuşturan ve korkuları güvene çevirecek olan sadece Allah’tır.
“Veya sizi bir kere daha ona (denize) gönderip üzerinize kırıp geçiren bir fırtına salarak nankörlük etmeniz nedeniyle sizi batırmasına karşı emin misiniz? Sonra onun öcünü Bize karşı alacak (kimseyi de) bulamazsınız.” (İsrâ Suresi 69. Ayet)