İki yüzlü tuhaf bir ahlak anlayışına sahibiz.Özellikle münafıklık yapanlara diyorum.
Dinden, duadan, sevgi, saygıdan, vatan, millett, değerlerimizden bahseden birini rahatlıkla başka birinin duygularıyla oynarken, bir başkasınında karakterine onursuzca saldırabilmekte...
Kıyıya vuran bir minik bir cesede ağlayan, ama mecburiyetten dışarıda mendil satan bir çocuğu azarlayabilir. Ne kadar zıt değil mi? Çelişki, zıtlık nokta noktaları siz doldurun...
İnsan kişiliğinden asla ödün vermemelidir. Gerçek kişiliğini ortaya koymalı, nasılsa öyle görünmelidir. Bunu başaramıyorsa bile, nasıl görünüyorsa, gerçekte öyle olmak için gayret etmelidir.
Toplumumuz her konuda o kadar dejenere olmuş ki artık yöneldiğimiz eski değerleri bile bulmakta zorlanıyoruz..
Sanki marketten "bir kilo domates tart" dercesine...
Sürekli bu konu karşıma çıkıyor bu sıralar, imtihanım deyip karşımdaki insanı kırmadan dökmeden, anlayacağı tarzdan konuşsamda bile bile o maskeyi çıkarmamak için çaba gösteriyor...
Milli şairimiz M. Akif Ersoy bir gün ’’İkiyüzlüleri sever oldum’’ demiş. Etrafındakiler şaşırmışlar.
-Aman üstat nükteyi anlamadık, izin buyurun, izah buyurun deyince; ‘İki ikiyüzlüleri görünce ikiyüzlülere mum oldum’ ‘der. Hal böyle olunca, bazılarını uzaktan sevmek daha güzel oluyor sanırım... Yakından tanıyınca sevgi nefretle yer değiştiriyor.
Ne yazık ki günümüzde, bu tür yüzü maskeli iki ikiyüzlüler, sevilip itibar görmekte. Özü, sözü bir olan, her zaman doğruları söyleyen insanlar pek te hoş karşılanmıyor.
Bunları yazarken ben bile kendimi bu muhasebeden ince ince eliyor hatalarımla yüzleşiyorum. Sadece iki yüzlülük kavramı hariç..
İnsanın lügatinde olmayan kavramlardan biri olmalı hiç tanışmamalı..
Belki de iki yüzlü insanların sevgisizlik sorunu var o maskeyi sürekli takmaları onlara ağır geliyordur,kendileriyle bir türlü yüzleşemiyorlar bilemiyorum. Ama ikiyüzlülük hakikaten münafıklığın yanısıra insanı yoran bir durum olsa gerek.
Samimi ve içten olmak temennim...