Hayatımın en zor günlerini yaşıyorum ondan sonra... Çekip gittiğinde inanması zaman aldı sanki herşey bir oyun hersey bir rüya uyanmayı becerebilsem sona erecekti. Lakin zaman denen o yılan öyle sinsi ilerliyorki anlıyorsun hiç birşeyin sadece rüyadan ibaret olmadığını. Onca kalabalığın içinde yapayanlız kalmış çığlıklarımla birlikte gidişinin şerefine kaldırıyorum kelime dağarcımdaki tüm özlem sözlerimi , daha nasıl seslenilebilinir ardından bilmiyorum. Sinsi bir kansere yenildik , dışarıda insanlar bir seni öldü sanıyor belkide ama bende yaşayamıyorum senden sonra baba. Ne zaman gözlerime düşüverse bir damla yaş, sızlıyor anılarım, çocukluğum, anneliğim. İlk duyduğumda ilahi yolculuğuna bu defa bensiz gittiğini ki inanması öyle zor en yakın mesafelere bile bensiz gitmezdin sen öylece kala kaldım öylece şaşırdım biliyor musun bu süprizini hiç sevmedim. Ne ağlaya biliyorum ne konuşup anlatabiliyorum. Gözümde yüzünün sureti boğazımda yumru ve kalbimde incecik derin bir sızı hayata dair tüm mutluluklarımı alıp yitiren. Bir daha kimse tarafımdan senin gibi sevilememek çok zor uzay boşlugundaki sonsuzluk gibi ilk defa seslendiğimde yada ihtiyacım olduğunda koşup yetişemeyecek oluşun öldürüyor insanı sahi hadi diğerlerini boşver de beni nasıl bıraktın ? Ötelere sesleniyorum babama iyi bak. Korkar karanlıktan bakma öyle heybetli bedeni olduğuna birde çok üşür ençokta ayakları ...