Yalnızlık, kalemden kaleme, fikirden fikire değişir.Karanlık kavram diyende var, aydınlandık düşüncesini taşıyan da...
Kişiye bağlıdır diye düşünüyorum.
Bazen huzur bahçesidir yalnızlık, bazende dört duvarın üzerine gelmesidir hüzün gemisinin...
Yalnızlık insana herşeyi öğretir,çünkü sosyal varlıktır, derin düşünür..
Diğer insanlardan bağını koparmaz, koparamaz..
Bununla beslenir toplumda...Her zaman muhtaçtır güzelliklere, paylaşmak ister.
Bazen yalnızlık insanın limanı, sığınağı olur,orada kendini bulur. Yalnızlığını kendisi ile doldurur..
Yalnız kalmamak için bazı aşamalardan geçersin.
Bu tıpkı çölde vahayı bulmaktır..
Vahayı aşmak için seni üzen, inciten, insanlara karşı bir set çekmekle başlarsın..

Yalnızlık üstümüzü yorgan gibi örten yıldızsız bir gecenin uşağıdır..
Aynı varlığa lanet ettirende, dua ettirende, dilinden şükür kelimesini dillere döken de o kelimedir...



İçsel dünyasını geliştirmiş, gerçekleştirmiş insanlar, dışsal dünyada sadece nesnelerle mutlu olan insanlarla
mutlu olmazlar artık, yalıtım duvarları örmeye başlarlar artık..
Yalnızlığın adını ne koyarsan koy, neyle doldurursanız doldurun..
İster dua ile Yaradana görünmez bir bağ kurmak, onunla tefekküre dalmak, dışarıdan kendini görmek, haddini bilmek bazen..
Bir türkünün bir şarkının notasında olmak , yada bir şiirin mısrası, beytin bize kattığı anlamdır doldurduğumuz..
Bazen bir kahve yapıp içindeki çocuğu çıkarıp, yeşillikler alemi olan bir bahçede kahve yudumlayıp sohbet etmektir...
Yalnızlık!
Bir kara delik, herşeyi yutan ama yok etmeyen acılara tutunarak basamakları tırmandığın merdivendir belkide..

Yalnızlık adına yazılan şiir, şarkı, türkü, insanın kendi hayatı yalnızlık..
Bir şarkı sözünde,
Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar
Yeryüzünde sizin kadar yalnızım
Bir haykırsam belki duyulur sesim
Ben yalnızım ben yalnızım yalnızım..
dizeleri yalnızlığın soğuk yüzünün , soğuk duvarların, adıdır dile dökülen...
Yalnızlık rıhtımında kalmamak...