Biz sanırım 90 ile 2000 arası gençleri hiç bir zamana ait değildik kral pop şarkıların , iyi dostlukların masum aşkların taze gençleriydik. Yazıyı ayrı yorumları ayrı muhabbetle okudum.

İlk okulda folklor ekibindeydim oyunda eşim olan çocuk utancından ölürdü. Meğer aşıkmış. Abi ben de oğlan bozmasıyım. Futbol oynuyorum. Savaş oyunları tertipliyorum texsas tommix dilimde.
Bu beni takıma alıyor sırf onlarla oynayayım diye. Yıllar sonra jeton düştü. Benim bu konuda hep öyle. Geç kalıyorum maalesef.

ben de anımı anlatayım dedim :)))

Amatör herifler, hiçbir şey bilmiyorlar:) Biz böyle miydik ya?

Onları amatörlükleriyle başbaşa bırakıp, anlatmayalı çok oldu bir ortaokul anısı daha anlatayım. Yine bir gün ortaokul yılları; lise yeni bitmiş, askere gitmeme çok var, fabrikanın birinde güya tornacı olarak çalışıyorum. (Ne iş varsa yapıyoruz) Fabrika evimize yürüyerek yarım saat uzaklıkta. Hergün yürüyerek gidip geliyorum. Bir akşam yine sallana sallana işten dönerken, karşıma 25 yaşlarında üç kişi çıktı.

"Kardeşim, bakar mısın bir dakika?"

Baktım.

Önce biri dedi, "O kızdan uzak dur." Sonra diğeri, "Uzak dur kızdan."

Düşündüm biraz. Ulan hangi kız. Fabrikada fotokopici kızlar olsa, postabaşı ne zaman fotokopiye gitsin biri diye seslense, bizim liseden iki lavuk, "Ben, ben" diye kavga ediyor. Ben uzaktan gülüyorum. Sordum.

"Hangi kızdan?"

Dediler, "O kızdan."

Sonunda, "Tamam ya" dedim, "dururuz." Yoluma devam ederken bir ses duydum.

"Oyarız ha!"

Eve geldim. Ciddi ciddi düşündüm bu konuyu. Haftasonu geçti. Hafta ortası yine aynı yerde üçlüden biri.

"Kızdan uzak duruyorsun di mi?"

"Duruyorum."

İlerleyen günlerde üçlüden ikisi bir kez daha karşıladı beni. Uzaklık kontrolü yapıyorlar. Duruyor musun? Hiç şüpheniz olmasın, sivrisinek bile yaklaştırmıyorum yanıma.

Çok geçmedi. Bir akşam işten dönüyorum. Bu üçlünün beni karşıladıkları yerde, bağırış çağırış kavga var. Yaklaştım biraz. Bir grup genç üçlüden birini almışlar ortalarına, pata küte dövüyorlar. Daha fazla da yaklaşmadım. Yan yola saptım hemen. Kavga mavga seyirci olarak bile hiç işim olmaz. Uzak durmak lazım.

Aşkların bozulmadığı o günler
beklemenin bile şiir tadında olduğu
İsimleri Aylin, Zehra, Ayşe, Elif, Gülcan, Ayten olan o mahalle kızları...
ve bakışların mektuplar yazdığı o kral günler...

Yalnızlık icat edilmemişti henüz
ihanet bulaşmamıştı kalplere
evinin önünde volta attığım kızın penceresinin perdesi biraz kımıldadığında
yanımdaki arkadaşa "bak bizi gördü" deyip de mutluluktan uçmak...
bütün bunlar bir romanın önsözü kadar güzeldi...

Oysa şimdi
Yitik bir çağın çocukları olmak düştü insanlara
anısız ve uçurum tadında yaşayan...

Çookça sevgiler ve selamlar bırakıyorum yüreğine Gule...

Not: Değerli Yazının Şiirini 2018 DE yazmışız;))
saygıyla...



EY KUTSAL AŞK

Ay ışığında uyanırdık erkenden
Çıkılırdı yola mahmur gözler sarhoş
Titrer yerinden sökülürdü kalp
Günaydın sesiyle kurşun yemişçe
Sendelerdi güz yanığı yüzler
Göz göze gelişler vurgun yeri
Ballı bir ok!

Kim yanacaktı ilk kıvılcım ateşinden
Dermansız sızı masum aşklarla
Ayakların hafifliğinde zelzele
Küllenirken kor kor içten beden
Beyhude çırpınış, telaşların
Tutuklu dillerin can çıkmaz hali.

Bu engin bereketsiz kıraç toprakların
Özlemi’ midir, nedir! Beni kendine çeken?
Sarı yapraklı defterlerimde depreşir hala
Gamzesinden incileri dökülür gülüşlerin
Bakışlarının ışıltısıyla yeşerir toprak
Ey masumiyetin aşkı papatyalar.

Ayrılıkların acısını meftunca çekerken
Bilinmezdi ki Mevla’m ne verecek
Dilekler tutulur kalpten beklenirken
Derinlikli denklemler aşkla çözülecek
Yollar aşka erecek.

Ey kutsal aşk!
Beni sevdalara saldıran, yorduransın
Karşında ne kadar da güçsüz, acizim
Sonsuzluğu arzularcasına zehrinden tek
İçerim bal niyetine diye sunulan.

Müslüm BAYRAM

Bir şeyi istemek, elde etmek kolaydır, Zor olan gerçekten SEVMEKTİR. Gerçek sevgi ve aşk için sağlam İRADE, VİCDANA ve RUHA sahip olmanız gerekir. Aksi halde kendinizi kandırmaktan öte bir şey elde edemezsiniz.

Kıymetli yazarımızın kalemi doğallığıyla sermiş tüm yaşanılanları duygusal derinliklerine kadar.
Masumiyeti kim bozmuşsa o kadar günahkarız demek ki;))

TBERİKLER
NİCE SAYGILARIMLA

Lise bitti, üniversite sınavına giderken yine komşunun oğlu Bahadır'ı gördüm sabah sabah. ''Zaten heyecandan, sınav stresi yüzünden kalbim boğazımı sıkıyor. Şimdi bu çocukla karşılaşmanın sırası mıydı?'' Dedim, içimden. Çok güzel bakıyordu. Şortunu giyip spora giderken perdenin arkasından bakıp bir kez daha hayran kalırdım ona. Bir erkekte bu kadar düzgün bacak yapısı olması şaşırtıcı gelirdi. ''ulan benim bacaklarımdan güzeldi bacakları!'' Neyse uzu lafın kısası Bahadır da çok havalı görünmesine rağmen senin Hasan gibi utangaçtı. Uzaktan uzağa bakışır dururduk. Sınav sonuçları açıklandıktan bir süre sonra yine onu gördüm. Mahalle bakkalının önünde karşılaştık. ''Nereyi kazandın?'' dedi. Böyle elim ayağım boşaldı sandım. Neden bilmiyorum tek bir soru ile sadece sıradan bir soru ile ayağım yerden kesilmişti. Birbirimizin yüzüne bile bakamıyorduk heyecandan ve utanmaktan. Geveleyerek '' Ege Üniversitesi'' dedim. ''Sen?'' diye sordum cesaretimin son hamlesini de kullanarak. O sadece başını yere eğdi ve ''benimki iki yıllık'' dedi...

O zamanlar kariyere, gidilen okula, mesleğe falan çok önem veriyordum. Etiketlerin insan vasıflarını güçlendiren bişey olduğunu sanıyordum. Bahadır da bu sebeple ortalamamın altında kaldı. O zamanlar gerçekten çok aptalmışım.


Sevgilerimle...

Eminim okuyan herkes, okul yıllarına doğru şöööyle bir gitti geldi:)

Ne masum aşklarmış onlar meğer! Kimsenin, kimsenin duygularıyla oynamadığı, umutlarını, hayallerini yıkmadığı, kandırmadığı...

Senin anılarını okumak çok keyifli Gule. O içten ve doğal anlatımından kaynaklanıyor kesinlikle bu! Okuyor gibi değil de, bir fincan kahveyle karşına oturmuş dinliyor gibi hissediyorum kendimi...

Orhan’ın azmini takdir etmedim dersem yalan olur:) ama en çok akıbetini merak ediyorum, telefon konuşmasının devamını:)

Daha sık yaz lütfen, özletme!

Sevgilerimle çok...

ah gule, neler geldi geçti aklımdan: okul koridorları, kapı önü gevezelikler, gizli kaçak bakışmalar, kalbimiz yerinden çıkacakmışçasına yaşadığımız heyecanlar ve elbet o zamanların ve yaşların masumiyeti…

hep yaz sen… illa yakalıyorsun bir yerden bizi, gafil avlayıp bırakıyorsun geçmişin bir yerinde.
❤

Gule ne güldüm ya..
Okuyan herkes bi okul yıllarına gidip gelmiştir. Bence bu yazının altı bugün okul aşkı anılarıyla dolup taşacak hissediyorum. :)


Aklıma gelmişken yazayım madem.
İlkokul 4.sinifa giderken ben, 1.siniftaki bir çocuk sürekli yanıma gelirdi...yavrum ya çiçek bulsa çiçek, bulamazsa defter kağıtlarına çiçek çizer tenefuslerde mutlaka bulurdu beni. Abla da demezdi ama.. o yaşlarda çocukların hayranlıkları olur ya hani, onunki de öyle bir şeydi. Adı Alicandı. Çok tatlı bir çocuktu. Ben çok sevdiğimden olsa gerek, annesine ben bu kıza aşık oldum derdi sürekli. Kardeşi dogacakti, illa da benim adımı koymak istemişti kardeşine. Ben adımı değişmek istiyorum oysa, babannemin adı 🙄 yok daha neler. Annesi baya havalı bir isim koymuştu. Benim adımı napsaydilar 🙂


Sonra orta okuldayken de 5. Sınıfa giden Erdi, her okul çıkışı okul yolu boyunca yanımda yürür, sabahları yollarda bulduğu çiçeklerden toplar getirirdi bana. Ben hep güleç bir çocuktum, hâlâ da öyleyimdir de, demekki benim yumuşacık kalbimi hissederdi afacanlar. Bende severdim onları, leblebi tozu felan alırdım :) birde helikopterli şekerlerden :)



İsabella tarafından 23.9.2021 07:01:58 zamanında düzenlenmiştir.

Okulda meral diye bir kız vardı. Utangaç, hımbıl, platonik aşkların prensi bir öğrenciydim. Uzun zaman bu Buket oldu, sonra Esra, sonra da Gülay. Aralarında tek açılıp, pamuk gibi ret cevabını aldığım Gülay'ındı. İyi de olmuştu ama unutmak zor olmuştu. Ta ki ileride eşi olacak çocuğun benimle yerli yersiz tartışmalarının sebebini fark edene kadar. Gülay'a olan hoşlantı öyle ki sınıfın yarısına denk gelecek onun arkadaşı grubuyla da tamamen bağımı bitirmeme sebep olmuştu. Zaten beni pek sevmezlerdi.

Her neyse, Meral diyordum. Bir gün sınıfın son dakikaları olsa gerek ya da başı önemli değil, ona baktım birden. Aklımdan hiçbir şey de geçmiyordu, yalnızca kara, maral gibi gözleri hoşuma gidiyordu. Ben bakarken herhalde benim baktığımı fark edip yüzünü çevirir ya da kombine şekilde yüzünde 'ne bakıyorsun be şapşal' manasını okurdum. Ben baktıkça bakıyor, gözlerimi kırpmadan odaklanmıştım, tıpkı onun gibi. Sonra adaşım biriyle çıkmaya başladı. İyide gidiyorlardı, evlenirler hatta diyordum. Bizim oğlan Hollanda'da görse üç sene, sığ kafalıydı. Meral daha batılı, o yaşına göre, o maral gözlerine göre modern duruyordu oğlanın yanında. Sonuçta uzun uzun baktığım kız, en yakın arkadaşlarımdan biriyle iki yıl çıkmıştı.

Neyse, çakmağın gazı bitti de ara verip doldurup geldim şimdi. Bana şimdilerde 'sen bakma kimseye' diyorlar. 'Neden' diyorum, 'çünkü yiyecek gibi bakıyorsun' diyorlar. Alakası yok, arada kaç metre var, hepsi astigmat yüzünden. Göz bebeğim şekilden şekile giriyorsa benim suçum ne?

Yazdığın metnin komik bir tarafı varsa da ben ilgilenmiyorum. Acıyla besleniyor muyum? Yo yo, buna acı da denmez ama hassasiyet diyelim. Geçen birine 'hassasiyet üzerine vaaz' veriyordum. Her ne kadar duruşunda kibir de olsa gözlerindeki o kaygan zemin duruyordu kadının. Ona yaptığım ayıp üzerine de vaazım sonlanırken tavrından tiksinsem bile, gözlerindeki korkuyla karışık hassasiyeti görmüştüm.

Hassasiyet diyorum gule, her insanda var; elzem ve mutlak. Yok saymanın bile hassasiyeti var. Her bir şeyin hassasiyeti var. O olmazsa denge şaşıyor. O olmazsa insan kederiyle ölecek kıvama geliyor. Hassasiyet şu değil: varım canım kanım sana feda! Bu olsa olsa budalalık olur ama bir hayır derken bile insanın hassasiyet frekansı açık olmalı. Bazen yalanı güzel kılan bile bu söylediğim hassasiyet.

Kirli yağmur çoktan durdu. Bakışmaların ölü doğduğu mekan ve zamanı yaşıyoruz.

Hani sevmeği bilmiyorduk kız)))neler duyuyoruz böyle,aşk çembetinde kalmışsın,kavuşmak olmasada hatırası güzel.

Sevmek güzel,sevilmek güzel bir duygu..

Seviliyorsun,unutma❤❤❤