SENİN DEVALI GÖKYÜZÜNDE KAYBOLDUM

Sonbahar yaprakları zeminini örtecek kadar cesur muydu? O kadarını bilecek “ruhum” var mıydı benim, hiç bilmiyorum!.. Hava sert esmeye başlamış, bitki örtüsünün “şifayı bilen” yüzüyle gömülmüştü toprak; inceden inceye yağan o gizemli yağmur gitgide hızlanmış, karanlığın içine izler bırakmak istercesine “büyük çabalar” vermişti!

Uykusundan uyanan hasret ekimleriydi zamana başkaldıran mevsimler, zamanın hazanlı kırgınlıklarında senin devalı gökyüzünde kayboldum!.. Şiire bulanmıştı sakallarım, sabahın ezanında titreyen ışığım kaybolmuş, düş saati de “içimi” talan etmişti!

Hadi uçuralım kuşları, hasret türküleri yakalım; dönülmez yollara umutlar ekelim, sarı siyah bulutlara sevgiyi boyayarak, aşkı santim santim dokuyalım. Ne kader deyip üzülelim, ne de armağanmış diye bilelim bu hayatı!

Çıkılmaz virajların arasından, daracık sokakların yüksek menzillerinden akan siyahi karanlıkları içine haps ederken gece, ben senin devalı gökyüzünde kayboldum. Çözmeyi beceremediğimiz, yalan-yanlış şeylerden çok uzaklarda; ben senin o cennet gözlerinde kaybolmuşken, yürek sancılarım, hüzünlerim çokça artmışken, başımı omzuna dayamak istemiştim ama mesafeler engeldi buna!

Mehmet Öksüz