YOLCU

• 18 Eylül 2021 Cumartesi 02:47:57

uzun süredir yazmayı düşündüğüm bir romanın ilk çalışmalarına bu gün başladım ve ilk adımı attım. Artık tamamlanır tamamlanmaz bilemem. Bu romanın ilk sayfasını sizinle paylaşmak istiyor, görüşlerinizi merak ediyorum. İyi kötü eksik fazla yorumlarınız için şimdiden teşekkür ederim.
Yolcu
-Gaziantep-İzmir yolcusu kalmasın!
-Gaziantep-İzmir yolcusu kalmasın!
Muavinin bu sesleri arasında yavaş yavaş dönüşünü tamamlayan otobüs, korna çalarak hareket etmekte, peronda eller hüzün ve göz yaşlarıyla otobüsteki yolcuları uğurlamaktaydı.
Gözyaşlarını gizlemeye hatta gülümsemeye çalışan baba, bir yandan el sallarken bir yandan da kalbindeki kopuşun ızdırabıyla sarsılmaktaydı.
Nihayet otobüs perondan ayrılmış ve otogardan çıkmıştı ki adam kendini otobüsün yazıhanesine atarak bir koltuğa ancak ilişebildi.
Erkekliğin verdiği gururu bir anda atarak hıçkırıklara boğuldu. Gözlerinden sicim gibi yaşlar akıyordu.
Oysa onun ağladığını neredeyse hiç kimse görmemişti. O hep ciddi, mağrur bakışlı, hislerini belli etmeyen adam gitmiş yerine sanki biraz önce babasını kaybetmenin acısıyla sarsılan bir çocuk gelmişti.
Gözyaşları güneşten yanmış ve çatlamış dudaklarını ıslatarak çenesine süzülüyor. Damla damla gömleğine ıslatıyordu.
İnsanlar garip garip bakıyordu.
Kimdi bu adam, neden ağlıyordu?
Henüz dokuz yaşındayken kaybettiği babasına mı ağlıyordu?
Otobüse az önce bindirdiği evladından ayrılmanın acısı mıydı bu kadar kalbini derinden yakan?
Kimseye aldırış etmiyordu. Yıllarca içinde birikmiş ne kadar da gözyaşı vardı.
İçinden bir ses.
-Tutma kendini . Bırak ne kadar birikmişin varsa ağla. Ağla da rahatla işte.
Tam kırk dokuz yılın birikmişliği vardı gözlerinde. Artık istese de tutamıyordu.
Ağladı, ağladı…
Üstelik bu ağlayan adam yalnız da değildi. Karşı koltukta da gözyaşları birbirine karışıyordu.
Peki onlar kimdi?
Onlar ne için ağlıyordu?
Birbirlerini yarım saat önce tanımış olmalarına karşı ağıtları ortaktı.
Onlar da kendi evlatlarından ayrılmanın üzüntüsü içinde gözyaşı döküyorlardı.
Bir kişi de değillerdi. Bir anne, bir baba, hatta dede. Tüm aile gözyaşları içindeydi.
Peki bu adam neden yalnız ağlıyordu?
Eşi ve başka çocuğu yok muydu?
...